In deze tijd is er sprake van een groeiende kloof tussen mensen met verschillende meningen. Iedereen zit in zijn eigen bubbel en hoort en leest alleen maar berichten van gelijkgestemden.
Hierdoor is er vaak geen enkele toenadering tussen mensen en verharden de standpunten.

Ik heb me voorgenomen me hier niet bij neer te leggen, vooral in gesprek te blijven en als het kan oprecht meningen uit te wisselen.

Dat valt niet altijd mee, lees hierover mijn blogs (zwemmen met Wilders).
Ik blijf discussiëren met mijn politieke opponent, maar merk dat we in kringen ronddraaien. We gebruiken steeds dezelfde argumenten en wijzen elkaar op wetenschappelijke publicaties die onze mening kracht moeten bijzetten.
Probleem is, dat we verschillende bronnen raadplegen. Ik baseer mijn kennis o.a. op het lezen van de Volkskrant, het kijken naar het NOS journaal en documentaires. Soms raadpleeg ik het internet, maar probeer wel te achterhalen of die bron betrouwbaar is.

Wat is betrouwbaar?

Uitgangspunt voor mij is, dat een goede krant over het algemeen zijn best doet min of meer objectieve informatie te verschaffen. Iedereen weet dat complete objectiviteit niet mogelijk is (we blijven allemaal mensen), maar een kwaliteitskrant streeft hier wel naar.
Sleutelelementen zijn hierbij het principe van hoor en wederhoor, rectificeren indien nodig, beroepstrots en journalistieke integriteit. Een krant en zijn medewerkers hebben een naam hoog te houden en te verliezen.

De positie van universiteiten en onderzoekers is hiermee te vergelijken: ook hier geldt een academische standaard en het risico dat je je goede naam verliest.

Klopt de informatie?

Tijdens mijn discussies met mijn zwemmaatje lijkt het er wel eens op dat we in verschillende werelden leven. Als ik mijn mening geef (vaak gebaseerd op iets wat ik gelezen heb) voert hij regelmatig aan dat mijn informatie niet klopt, dat zaken heel anders liggen en dat er sprake is van een complot binnen de “linkse media en wetenschap”.
Mensen zoals ik worden verkeerd voorgelicht en zijn daardoor misleid.

Op dat moment is de discussie afgelopen: je komt geen stap meer verder.

The Post Online

Mijn opponent stuurt mij regelmatig linkjes naar bronnen die zijn gelijk moeten bewijzen, hij vindt vaak artikelen op The Post Online.
Ik heb die site al eens bezocht en mijn bevindingen in een blog besproken (het kwam mij op heel wat boze mailtjes van TPO-lezers te staan). Destijds volstond ik met een kort bezoek en een daaraan gekoppeld oordeel. Ik vond de site niet erg fris: er steeg een Geen Stijl -geurtje uit op en aan de formulering van de koppen kon ik al zien dat hier geen sprake was van zelfs een poging tot objectiviteit.

Toen ik wederom een linkje toegestuurd kreeg, dit keer met betrekking tot het gegeven dat de criminaliteit in Nederland afneemt, besloot ik het betreffende artikel zorgvuldig te lezen en te analyseren.

Ik wilde antwoord vinden op de vraag hoe het komt dat A. heel anders denkt dan ik. Ik had hem gevraagd waarop toch zijn gevoel van angst en dreiging gebaseerd is: Nederland is in vergelijking tot veel andere landen een fantastisch land waar het goed leven is en waarin de criminaliteit afneemt. Hij was het volstrekt niet met mij eens: het is niet zo dat de criminaliteit daalt, mensen zijn veel minder bereid aangifte te doen. Eigenlijk gaat het steeds slechter met Nederland, maar mensen zoals ik steken de kop in het zand.
Hij beloofde mij een artikel te sturen dat zijn gelijk zou bevestigen.

Het werden er twee:

Politiebond bevestigt wat u niet mag denken van policor gedachtenpolitie: Nederland = narcostaat

Criminaliteit in Nederland groeit en bloeit, nog geen 20 procent slachtoffers misdaad doet aangifte, nul vertrouwen in politie

In dit stuk staat dat de vakbondsman zich baseert op een politierapport.  Volgens de bijna vierhonderd ondervraagde rechercheurs in het rapport is het percentage slachtoffers dat aangifte doet gedaald tot nog geen 20 procent.
Er is geen enkele verwijzing naar de manier waarop het onderzoek is uitgevoerd en hoe het percentage van 20 tot stand is gekomen.

Voor mij is dit geen betrouwbaar bericht.

SCP-rapport ‘De Sociale Staat van Nederland 2017’ is geen studie maar een gedragsinterventie

Ongeloofwaardig, innerlijke tegenstrijdig, positief geframed en ideologisch gekleurd – Hoe de Nederlandse overheid meer doet dan alleen de zaken rooskleurig voorstellen

 

Ik heb de moeite genomen het artikel zorgvuldig te lezen, mijn bevindingen staan wat uitgebreider onderaan deze blog.

De auteur, Sietske Bergsma, stelt in haar artikel dat de studie niet klopt en dat de samenstellers op slinkse wijze de feiten verdraaien. Ze baseert haar kritiek op het SCP rapport voor een groot gedeelte op andere publicaties van een van de samenstellers, die dus “besmet” is.
Ze meent aan te tonen dat de onderzoekscijfers niet kloppen omdat ze er van uit gaat dat ondervraagden altijd consistent antwoorden.

Ze wil aantonen dat de opstellers onder een hoedje spelen met de overheid (”die vindt dat mensen ‘een duwtje in de rug’ moeten krijgen om wenselijk gedrag te vertonen: ze moeten stemmen op gevestigde, liefst linkse partijen”) en een onbetrouwbaar rapport hebben geschreven.
De werkelijke stand van zaken wordt verdoezeld (mensen in Nederland zijn helemaal niet gelukkig!) en de overheid probeert mensen te manipuleren.

Het lukt Bergsma in geen enkel opzicht haar beschuldigingen en claims waar te maken.

Het is uitermate leerzaam je te verdiepen in een medium zoals The Post Online.
Je ziet hoe men te werk gaat en begrijpt hoe het komt dat complotdenkers altijd wel bevestiging kunnen vinden voor hun paranoïde ideeën.

Kan de kloof wat smaller worden?

Terugkomend op het probleem dat ik in het begin van dit blog schetste: kunnen we de kloof misschien wat minder breed maken?
Ik denk dat hiervoor in ieder geval een “state of mind” nodig is die ik hierboven voorstelde: kijk kritisch naar je bronnen en vertrouw op de integriteit van kwaliteitsjournalisten en universiteiten.

En laat je niet leiden door angst en onderbuikgevoelens, hoezeer die ook worden aangemoedigd door dubieuze politici en websites.

 

 

———————————————————————————————-

Opmerkingen naar aanleiding van Bergma’s stuk:

Bergsma heeft forse kritiek op het SCP rapport, waarvan de conclusie luidt dat 85% van de Nederlanders zich gelukkig en welvarend voelt.
Zij vindt de studie ongeloofwaardig, innerlijk tegenstrijdig, positief geframed en ideologisch gekleurd.
De cijfers kunnen niet kloppen, ze zegt dat “De hoeveelheid gelukkige mensen telt, niet hoe gelukkig ze zijn“.
Ze wantrouwt de opstellers en heeft het idee dat de resultaten niet betrouwbaar zijn omdat de opstellers een geheime agenda hebben:
“De ideologische stuwkracht achter dit rapport is een overheid die vindt dat mensen een ‘duwtje in de rug’ moeten krijgen om wenselijk gedrag te vertonen op gevestigde, liefst linkse partijen te stemmen.”

→ Onze regering is in handen van drie rechtse en een middenpartij. Zij willen het liefst dat mensen op een linkse partij stemmen en fabriceren met dat oogmerk een ondeugdelijk rapport?

Een groot deel van haar betoog heeft betrekking op de persoon van Annemarie Wennekers (een van de opstellers). Zij levert weliswaar een kleine bijdrage, maar “haar bemoeienis rijkt (sic) verder”.
Vervolgens gebruikt Bergsma nogal wat opvattingen van Wennekers die zij op andere plekken, dus niet in dit rapport heeft geventileerd.
Ze schrijft over Wennekers’ wetenschappelijke opvattingen mbt het sturen van gedrag: “hoe hoger het gedrag is, hoe meer legitimatie te sturen”.

→ Wat is hoog gedrag?

Ten slotte worden een aantal statistische uitkomsten onder het vergrootglas gelegd, Bergsma toont een aantal discrepanties aan en leidt hieruit af dat de cijfers niet deugen.
Voorbeeld:

Er staat: 80 procent is trots, 36 procent schaamt zich nooit om een Nederlander te zijn. Hoe kan dit allebei waar zijn? Als 64 procent zich dus (wel eens) schaamt om Nederlander te zijn, hoe kom je dan nog aan die tachtig?

→ Ze stelt dat “het niet allebei waar kan zijn”. Kan dat niet? Is het niet mogelijk dat je trots op Nederland bent en je toch weleens schaamt om Nederlander te zijn?
Ik constateer dat hier een behoorlijk vooringenomen schrijfster aan het woord is, die bewijzen zoekt voor haar idee dat dit rapport met opzet een verkeerde voorstelling van zaken geeft.
De onderzoekers deugen niet en spelen samen met de overheid onder een hoedje.
Op deze manier wordt de werkelijke stand van zaken verdoezeld (mensen zijn helemaal niet gelukkig!) en probeert de overheid de bevolking te manipuleren.
Het zou kunnen dat de kwaliteit van het rapport niet bijster goed is, maar ze kan haar aantijgingen (het is een gedragsinterventie, ideologisch gekleurd, framen van kritiek op het overheidsbeleid) niet hard maken.
Ten slotte: ik blijf me ergeren aan haar onderschrift:

Sietske Bergsma (de wereld, vorig millennium) is schrijfster en ’schreckliches Kind’ sub rosa. Inlevend en doordacht. Bewust gehuwd moeder. Zelfreinigend.

Welke zichzelf respecterende journalist schrijft dit nou onder haar stukken? En direct daarna een oproep om haar (persoonlijk!) financieel te steunen.