Zorgvlied

Aan de Amstel ligt Zorgvlied, een prachtige begraafplaats met veel mooie oude bomen. In de architectuur zijn veel Amsterdamse-School elementen terug te zien. Mijn ouders liggen hier begraven en ook mijn kleine broertje Hans, het is een familiegraf.

 

Ik breng ze elk jaar een bezoek, ik beschouw het als een soort pelgrimage. Ik sta een tijdje bij het graf en denk aan hen. Ik had lieve ouders die veel van elkaar en hun kinderen hielden.

 

Ik ken de weg naar het graf goed, het zonlicht wordt prachtig gefilterd door de bladeren van de oude platanen langs het hoofdpad. Het is er stil en koel.

 

 

 

 

 

Vandaag ontdekte ik dat de grafsteen behoorlijk voorover helt. Het zal niet lang meer duren of hij valt om.
Ik vroeg me af of ik hier iets aan moest doen. Mag een familielid in een dergelijk geval ingrijpen, of zijn hier officials voor? Ik zette voorzichtig mijn voet in de smalle ruimte tussen de graven en duwde tegen de steen. Tot mijn verbazing kreeg ik er beweging in, maar toen ik losliet zakte hij meteen weer terug in de oude positie. Of neeg hij nog wat verder naar voren?
Ik zou eigenlijk de grond vóór de steen even goed moeten aandrukken terwijl ik hem naar achteren hield, maar dit idee stuitte me tegen de borst. Ik kon toch moeilijk bovenop mijn ouders stampen?

Ik keek om me heen, niemand te zien. Geen sterveling.

Ik besloot mijn voornemen toch maar ten uitvoer te brengen, het leek me immers heel onwenselijk als de steen plat voorover zou vallen. Ik deed een klein schietgebedje en bedacht dat mij ouders het, kijkend vanuit de hemel, vast niet erg zouden vinden als ik de grond even goed zou aanstampen.

Het lukte redelijk, maar om het zaakje echt goed te klaren had je een schep nodig.

Ik besloot de finishing touch over te laten aan een werknemer van de begraafplaats. Er was er waarschijnlijk één die dagelijks de ronde deed met een spade op de schouder, om juist dit soort euvels deskundig te verhelpen.

Ik keek ook nog even bij de buren. Het graf van het kleine jongetje Mees lag er wat onverzorgd bij. Dat was in vorige jaren niet zo.

Weer viel me de wonderlijke zinsnede op die gebeiteld staat in de grote steen van het familiegraf tegenover het onze: hier rust mijn vrouw en moeder Geertruida B. Het lijkt me dat er wetmatige en biologische bezwaren in te brengen zijn tegen een dergelijke combinatie van functies. Had de steenhouwer de familie niet een betere formulering kunnen suggereren?
Aan de voet van de verticale steen met de namen van de verschillende familieleden ligt nog een steen, met hierop slechts de woorden: en onze lieve vader Gerardus. Op de grote steen was geen plaats meer geweest voor nog een naam, de beitelaar ging er terecht van uit dat deze summiere informatie kon volstaan.

Na een paar minuten keerde ik het buurtje waarvan ik op een dag ook deel zal uitmaken de rug toe en zocht de zon weer op.

Ik wandelde langs de Amstel terug naar station Rai en nam de metro naar Amsterdam.