Midden in Amsterdam bevindt zich een groot ziekenhuis waar onze oudste zoon geboren is. Vandaag moest ik er weer zijn, nu met mijn jongste zoon.
Het is een heel bijzondere ervaring: brede gangen, ruime pleinen en een sensatie van bedrijvigheid en rust tegelijk.
Het is nooit fijn om in handen te vallen van het medisch gilde, maar als het toch moet: dan maar in het OLVG. Vriendelijk en deskundig, zo werden wij tegemoet getreden. De arts nam de tijd en vertelde dat ze ” decision sharing” toepaste. Dit in tegenstelling tot vroeger. Toen nam de specialist een beslissing die je als patiënt maar te accepteren had. Dat was overigens wel vaak makkelijker dan mee te moeten denken.
Ik moet denken aan de manier waarop mijn vader met medici omging; hij heeft met veel doktoren te maken gehad en hij vertrouwde ze blind. Zij bepaalden wat goed voor hem was en natuurlijk accepteerde hij dat. Hij sprak altijd vol bewondering over hen en liet daarbij vaak het lidwoord weg: “Dokter zei dit en dokter vond dat”.