TV kijken

 

Ik heb lange tijd een hekel gehad aan het journaal. Het was niet zozeer de inhoud die mijn weerzin opriep, maar het onverbiddelijke tijdstip waarop het uitgezonden wordt.

Mijn Friese vader had het niet over het Journaal, maar over “de berichten”, waarbij hij de tweede e niet uitsprak. Als het 8 uur was moesten die aan, ook al waren we net in een interessant gesprek verwikkeld of druk bezig met een leuke activiteit. Alles moest wijken voor de terreur van de treurbuis. Deze term van Komrij had waarschijnlijk vooral betrekking op de matige kwaliteit van het aanbod, maar ik gebruik hem om het asociale, dwingende karakter van deze uitvinding te onderstrepen.

Hoe vaak gebeurt het niet dat de televisie aan blijft staan als er visite is? De beweging op het scherm en het vaak indringende geluid zijn bijzonder storend als je een conversatie tracht gaande te houden.

Als je echt interesse had in een televisieprogramma moest je ervoor zorgen altijd op tijd het toestel aan te zetten. Als je dit niet deed miste je een gedeelte of zelfs alles.
Mijn vrouw volgde een avondstudie en moest zich vreselijk haasten om op tijd thuis te zijn als Twin Peaks vertoond werd.

 

 

Je zapte langs alle kanalen en af en toe zag je iets wat de moeite waard was, maar je had nooit de mogelijkheid even terug te gaan naar het begin.

Wat een geweldige vooruitgang is de service die vandaag de dag wordt aangeboden door je provider: als je middenin een programma valt kan je vanaf het begin kijken en tot een week later kan je alsnog zien wat je gemist hebt.

Waar je vroeger jezelf voor de kop moest slaan dat je niet gezien had wat door een televisierecensent de hemel in werd geprezen kan je nu zonder problemen alsnog kijken. Moest je destijds weleens een moeilijke keus maken tussen programma’s die gelijktijdig werden vertoond: nu kun je ze gewoon allebei zien.

Ik zou nu nooit meer kostbare tijd hoeven te verliezen aan het zappen langs het enorme aanbod aan tv-zenders. Met verbazing blijf ik af en toe hangen bij een programma dat de activiteiten volgt van jonge Engelse vrouwen met opgeblazen neptieten en botoxlippen en zwaar getatoeëerde mannen. Ze beschikken onveranderlijk over een heel laag IQ en hun interactie is van een navenant armoedig peil.

Elders tref ik mensen die zeggen zich te schamen over hun lichamelijke tekortkomingen, maar die desondanks op tv alles laten zien.
En dan zijn er nog de talloze zwaar gescripte “realityshows” (altijd vol opgefokte rivaliteit) of de sitcoms met lachband.

Ik neem me iedere keer voor hier geen tijd meer aan te verspillen, maar kan het toch niet laten even alle zenders af te lopen.

In een klein boekje noteer ik nu aan het begin van de week wat me interessant lijkt en dan kijken we als het ons schikt. Fantastisch! Als het even oninteressant wordt kan je doorspoelen en als het toch niks is ga je naar je volgende keus.

Er zijn een paar bezwaren: het eerste is, dat niet alles teruggekeken kan worden. Af en toe heeft men kennelijk geen toestemming gegeven om een programma later alsnog te zien, of bij het begin te beginnen. Een voorbeeld hiervan is de Graham Nortonshow.
Het tweede bezwaar is, dat je nooit meteen aan het gewenste programma kunt beginnen: je moet eerst nog een flinke portie reclame doorspoelen. Je kunt dan nooit precies stoppen bij het begin van wat je wil zien, dus moet je vervolgens weer een stukje terug.

Het is wel duidelijk wat hier de achtergrond van is: de adverteerders willen natuurlijk graag dat zoveel mogelijk mensen naar hun reclame kijken en dringen er bij de providers kennelijk op aan dat kijkers die een programma later willen zien alsnog vergast worden op hun leuke filmpjes.

Ik vraag me af of adverteerders er werkelijk baat bij hebben als hun filmpjes op 16 x de normale snelheid door ongeduldige kijkers worden doorgespoeld. Mij ergert het, dat ik iedere keer zo moet jongleren vóór ik kan kijken naar wat ik werkelijk wilde zien.

Ten slotte: je moet wel binnen een week bekijken wat je graag wilde zien, want na die tijd is het weg.

En dan is daar natuurlijk Netflix!

Deze aanbieder is heel populair, maar presenteert het aanbod op geheel eigen wijze. Men “meet” waar je belangstelling naar uitgaat en geeft je vervolgens de keus uit films of series die “voor 96%” bij jouw smaak passen.

 

Hoe ze dat weten is voor mij een raadsel en het klopt vaak ook niet.

Ik erger me als men het nodig vindt voor mij te denken. Zo start een nieuwe aflevering automatisch 15 seconden na beëindiging van de vorige en begint zomaar een nieuwe serie als de laatste aflevering van de oude geweest is.

Je wordt niet aangemoedigd te kiezen op titel: de zoekfunctie zit heel diep verstopt onder allerlei menu’s. Als je dan toch een titel hebt gevonden blijkt soms dat de serie alleen in Amerika vertoond wordt. Ordening vindt plaats op genre. Je kunt nooit een volledig overzicht krijgen, veel titels duiken steeds weer op. Je bereikt nooit de laatste titel, je kunt eeuwig blijven zoeken.

Ik las heel lovende kritieken over The Handmaid’s Tale, naar de roman van Margaret Atwood. Deze serie is echter niet op Netflix te zien, je moet abonnee worden van Videoland….

 

 

Er zijn heel wat mogelijkheden bijgekomen de laatste jaren, maar televisiekijken is er niet makkelijker op geworden.