Bij de Italiaan

We hadden een heuglijke gebeurtenis te vieren. Mijn oudste zoon heeft zijn studie afgerond. De hoofdpersoon mocht kiezen waar we zouden gaan eten.

Het sprak voor zichzelf dat ik zou betalen, maar ik had hem gevraagd niet te kiezen voor een restaurant waar men op kolossale borden eten serveert dat kunstig in bergjes midden in een plasje is gedrapeerd.

Ik verzocht hem ook een beetje op de prijs te letten. We zijn dan wel post-babyboomers die graag voor hun kinderen blijven zorgen tot die de leeftijd van 40 hebben bereikt, maar het geld groeit ons slechts in kleine denominaties op de rug.

We spraken af in L’ Angolo Italiano. Dit etablissement bevindt zich aan de Scheldestraat in Amsterdam.

 

 

Hoewel ik het Italiaans niet beheers dacht ik de naam van het restaurant wel te kunnen vertalen: de Italiaanse engel. Maar die o zat me een beetje dwars. Is engel niet angelo?

Internet heeft mij gelukkig behoed voor een domme taalfout. Angolo betekent hoek, dus we aten in de Italiaanse hoek.

Het personeel sprak Italiaans, maar gelukkig ook Engels (met die charmante klinker aan het eind van elk woord: Would-e you like-e to order-e?)

We moesten eerst een antipasta kiezen, ik kon veilig aannemen dat dit voorgerecht betekent, want het menu begon ermee. Daarna een primi of een secundi en ten slotte dolci (toetje).

We kwamen erachter dat primi een gerecht was met pasta, en als je secundi koos dan kreeg je een gerecht met aardappeltjes.

Ik koos als voorgerecht carpaccio, een laffe keuze, want dat heb ik al veel vaker gegeten. Ik koos hiervoor om in ieder geval niet het risico te lopen dat ik een octopussenarm op mijn bord zou krijgen (compleet met zuignapjes).
Mijn trouwe lezers weten inmiddels dat ik een zeevegetariër ben.

Mijn hoofdgerecht moest pasta zijn, we bevonden ons tenslotte in een Italiaans restaurant.

 

Quadrelli con Chianina e Cardoncelli servita in salsa di arrosto antico e pomodorini Bio.
Quadrelli, verse pasta gevuld met vlees chianina(tuscan) en paddenstoelen geserveerd in een geroosterde saus

De carpaccio was nogal koud (niet verwonderlijk, want je krijgt het vlees alleen maar zo mooi dun gesneden als je het eerst bevriest) en niet zo bijzonder van smaak.

Het hoofdge-recht was verrukkelijk. De pasta bestond uit gevulde kussentjes bedolven onder een heerlijke saus. Ik ben er niet achter gekomen hoe men die geroosterd had, maar dat deed niets af aan de smaak.

Mijn disgenoten smulden eveneens van hun gerecht, zij haalden me over om ook een glaasje huiswijn te nemen. Heel lekker!

Als toetje nam ik Millefoglie scomposta con crema chantilly. Millefoglie met chantilly crème.
Het bleek een soort soesje te zijn met een heel klein beetje crème. Dat had van mij wel een wat groter toefje mogen zijn.

Omdat ik er inmiddels van overtuigd was dat ik mij moeiteloos kon redden in deze mediterrane omgeving vertrouwde ik erop dat men mijn verzoek om ordinary coffee zou begrijpen. Toen de ober 3 cappuccino en een espresso noteerde voelde ik al nattigheid. De anderen kregen een  grote kop schuimende koffie, voor mij werd een poppenkopje neergezet, dat bovendien nog maar half gevuld was. Voor Italianen is dat kennelijk gewoon.

Mijn zoon had een flinke korting bedongen, waardoor de rekening heel erg meeviel.

Het was een fijne avond en we hebben heel lekker gegeten.

L’Angolo Italiano:       8

Dit is hun website