De BoerToer

Bij aankomst op Terschelling doe je er goed aan een exemplaar van de Sjouw te bemachtigen. In deze publicatie staat alles opgesomd wat voor een badgast (zeg nooit: toerist) van belang kan zijn.
Op de eerste dag van onze vakantiek stelde ik een lijstje met leuke dingen op en maakte plannen.

Dit jaar stond de Boertoer op het programma, een recreatieve fietstocht langs de landbouwbedrijven van Terschelling. Verheugd constateerde ik dat we ons op 12 augustus nog op het eiland zouden bevinden. Daar gingen we aan meedoen!

 

De gedenkwaardige dag brak aan, en bordjes wezen ons de weg. Op onze eerste boerderij vielen we met de neus in de boter (deze beeldspraak is wel heel erg toepasselijk!), want de boerin had glazen melk vers van de koe klaargezet.

 

Ik kreeg meteen een associatie met een uitstapje dat ik lang geleden met mijn zesde klas van de Bilderdijkschool in Amsterdam maakte. We gingen op bezoek bij de boer.
Ik vermoedde dat het voor de meeste van mijn leerlingen de eerste keer was dat ze op een boerderij waren.
Ook hier had de boerin voor ons als verrassing een blad met glazen verse melk klaar staan. De kinderen keken er uiterst gereserveerd naar. De boerin was ervan overtuigd dat ze maar weinig aansporing nodig zouden hebben om deze heerlijke traktatie tot zich te nemen. Als de meester het goede voorbeeld zou geven zouden zij ongetwijfeld snel volgen.
Ik moest hard slikken toen mij het glas voorgehouden werd. Ik houd niet van melk en al helemaal niet van volle melk. Ik moest bijna kotsen bij de gedachte een glas warme melk, vers van de koe waarin enkele haren dreven te moeten opdrinken.
Maar ik had hier een voorbeeldfunctie en goed onderwijs vereist offers. Ik zette het glas aan mijn lippen en dronk het zo snel mogelijk leeg. Ik zag kans mijn kokhalzen voor een gulle lach te laten doorgaan en moedigde mijn leerlingen aan mijn voorbeeld te volgen.
Toen de boer ons kwam halen voor een bezoekje aan de stinkende stal waren alle andere glazen onaangeroerd.

 

Dit keer hoefde ik gelukkig niet op het aanbod in te gaan. De boer drong erop aan dat we ons snel naar de stal moesten begeven, dan zouden we de geboorte van een kalfje kunnen aanschouwen.

We troffen een liggende koe aan waar aan de achterkant twee pootjes uitstaken waaraan een touw gebonden was. De boerin trok hier heel hard aan en enkele ogenblikken later floepte er een kalfje uit. De koe stommelde overeind en begon de boreling terstond te likken, geen acht slaand op het feit dat het beest geheel onder de gele poep zat. Wat is de natuur toch mooi.

 

Op een volgende boerderij waren vooral paarden. Mijn vriend Erik, die toevallig ook op Terschelling was en samen met ons aan de fietstocht deelnam, had gezien dat je hier ook een workshop paardenspiegelen voor volwassenen (gebaseerd op lichaamstaal) kon volgen.

Hij veinsde grote belangstelling en zag op een of andere manier pesterig kans de boerin zover te krijgen dat ze juist mij uitvoerig begon uit te leggen wat het inhield.

Ik weet niet hoe het kwam, maar ondanks het feit dat ik mijn gezicht volstrekt uitdrukkingsloos hield was het kennelijk toch duidelijk dat ik nogal sceptisch tegenover dit soort aangelegenheden sta. De boerin verhevigde haar pogingen mij te overtuigen van het nut om tegen een warme paardenkont te leunen en ik zocht wanhopig naar een ontsnappingsmogelijkheid.

Ik werd bevrijd door enkele kinderen die een pony wilden aaien en blies de aftocht met de belofte dat ik de komende woensdag wellicht aan een fluistersessie mee zou doen.

 

Op weg naar de volgende boerderij besefte ik ineens dat ik eigenlijk helemaal niet van boerderijen houd. Het stinkt er, er zijn gevaarlijke dieren en het is er altijd vies en rommelig. Ik ben een stadsjongen die qua agrarische ervaring met een bezoek aan de zuivelafdeling van de supermarkt ruimschoots aan zijn trekken komt.

 

We besloten de boertoer de toer te laten en lekker taart te gaan eten onder de molen van Formerum.