We maakten zaterdag een mooie fietstocht. We kwamen langs het strand waar een festival gaande was. De deelnemers moesten 15 euro betalen om hun auto te parkeren en daarna nog een flink eind over het fietspad lopen voor ze zich in het feestgedruis konden storten. Wij moesten ons erlangs zien te manoeuvreren.
De fysieke inspanning op deze warme dag werkte kennelijk inspirerend op het gevoel voor humor: verschillende wandelaars riepen dat we op moesten passen omdat ons wiel draaide. Klassieke humor. Ik herinner me dat ik dit grapje als peuter behoorlijk geslaagd vond.
Een ander was zich niet helemaal van de verkeerssituatie bewust en beet me toe dat we hier helemaal niet mochten fietsen toen ik mijn fietsbel voorzichtig “ping” liet doen.
Toen we ’s avonds dezelfde weg terugfietsten kwam ons een duo op een scooter tegemoet. Ze zwaaiden hartelijk naar ons, maar veranderden het zwaaiende gebaar op het laatste moment in een opgestoken middelvinger.
We stonden paf van deze gedurfde actie, waar op knappe wijze de versleten ouderwetse omgangsvormen werden uitgedaagd door ze op originele wijze te ontmaskeren.
Diep onder de indruk van dit speelse gebruik van internationale beeldtaal stelden we vast dat deze subtiele tegendraadsheid in eigen kring waarschijnlijk erg veel waardering zou opbrengen.
Dit is beslist geen column waarin een klaagzang wordt aangeheven tegen wat minder prettig gedrag van het domme deel der nieuwe generatie.
Ik wil wel graag een fantastische tegenstelling blootleggen: datzelfde weekend mochten we een optreden bijwonen van het Almeers Jeugd Symfonieokest. Een ander soort genieters van muziek.
Inmiddels voor de vijfde keer verzorgde een selectie van dit gezelschap een huiskameroptreden op uitnodiging van Jan en Ans Janssen, die op deze manier de rol van mecenas op zich nemen.
Drie violisten, een cellist, een bespeler van de contrabas en een pianist vormden samen een sextet dat een prachtig programma verzorgde.
Daarnaast was er een optreden van een piepjong lid van het AJSO. Hij speelde op de cello samen met de pianist stukken van Arvo Pärt en de Piano Guys.
De ramen stonden wijd open, buiten klotste het water van de Noorderplassen waarop het zonlicht weerkaatste. Zeven jonge mensen speelden geconcentreerd en enthousiast de sterren van de hemel. Ze genoten zichtbaar en namen het verdiende applaus met veel plezier in ontvangst.
Twee confrontaties met jonge mensen anno 2018. Wat een contrast!