Strandvondsten

Ik heb een fascinatie voor het vinden van dingen. Als jongetje liep ik altijd naar de grond te kijken om te zien of er niet iets interessants op straat lag en op de dag dat de vuilnis zou worden opgehaald was ik er als de kippen bij om te zien of er niet iets van mijn gading bij lag.

Nu ik groot ben manifesteert deze interesse zich op andere wijze. Ik schreef al eens over mijn korte romance met de metaaldetector en ik kijk regelmatig naar filmpjes over mudlarking.

De Thames stroomt jammer genoeg niet door Nederland, ik kan mij dus niet overgeven aan zoektochten langs de oever van deze getijderivier.

Toen ik las dat er een boek was uitgekomen met de titel Strandvondsten ging mijn hart sneller kloppen: strand is er in Nederland genoeg en wij zouden binnen afzienbare tijd afreizen naar Terschelling, waar heel veel strand is.  Iedereen weet dat jutten voor Terschellingers de tweede natuur is, ik zou me dit plaatselijke talent in no time eigen maken!

 

Ik kocht het boek,  bladerde het door en kwam erachter dat de bladzijden 28 tm 299 gingen over wieren, schelpen, zeepokken, wormen en aanverwante flora en fauna. Als uitgesproken stadsjongen sprak dit biologische gedeelte mij niet bijzonder aan. Ik herinnerde me van eerder strandbezoek dat er vaak zwart of groen draderig spul lag. Voor het gemak noemde ik dit allemaal zeewier. Ik had ook wel eens wurmen en scharrelende beestjes gezien, maar had mij er nooit toe kunnen brengen deze van dichtbij te bestuderen.

Ik realiseerde me langzamerhand dat ik niet echt had nagedacht over wat ik dan wel de moeite waard zou vinden. Gelukkig telde het boek nog 25 bladzijden over andere vondsten, jammer genoeg ging het hier voornamelijk over zwerfvuil.

Ik liet me hierdoor niet ontmoedigen en nam mij voor tijdens onze vakantie de kust van Terschelling aan een nauwkeurig onderzoek te onderwerpen. Mijn vrouw was door mijn enthousiasme aangestoken en stelde voor alvast een vitrine aan te schaffen, waarin we onze vondsten te kijk konden zetten. Wij zouden bescheiden blijven als wij door onze vrienden gecomplimenteerd zouden worden met onze prachtige collectie. Met in mijn achterhoofd de vage herinnering aan mijn detectorverleden (waarin ik ook meer aandacht besteed had aan het uitstallen van mijn prachtige toekomstige vondsten dan met het werkelijke verzamelen ervan) hield ik deze boot nog even af maar zette wel een stevige schoendoos in de caravan waarin ik mijn buit verzamelen zou.

Terschelling ligt aan twee zeeën: de Waddenzee aan de ene en de Noordzee aan de andere kant. Aan de Waddenzeezijde is een dijk en is de kust versterkt met zware basaltstenen waar de golven zachtjes tegenaan kabbelen.
De Noordzeekust heeft duinen en een ongelooflijk breed strand. Voor je bij de vloedlijn aankomt moet je eerst een kwartier door het mulle zand ploeteren.

Ik heb aan beide kanten van het eiland gestrandvonderderd en het resultaat viel niet echt mee.
Tussen de blokken van de dijk vond ik vooral vogelpoep en groene slijmerige slierten. Voor de vorm raapte ik wat schelpen op, maar deze waren bijna allemaal stuk.
Ik vestigde mijn hoop op het zandstrand aan de andere kant van het eiland, maar toen hier mijn zoektocht aanving ontdekte ik dat op een strand voornamelijk …. zand ligt. Heel veel zand.

Voor de vorm grabbelde ik nog wel het een en ander bij elkaar, om niet helemaal met lege handen thuis te komen, maar de aardigheid was eraf.

Er waren gelukkig nog heel veel andere leuke dingen te doen op Terschelling!

 

 

Dit was de oogst van mijn nijvere zoektocht.

Je zou kunnen zeggen dat een vierjarige in drie minuten eenzelfde resultaat zou kunnen hebben behaald, maar het ligt genuanceerder.

Weliswaar zijn de schelpjes niet echt uniek (er liggen er nog wel wat meer van op het strand), maar een expert heeft natuurlijk meteen door dat het prachtig rondgeslepen steentje hoogstwaarschijnlijk restant is van een tempel die in het door de zee verzwolgen Atlantis heeft gestaan.
Het intrigerende brok hout moet onderdeel geweest zijn van de scheepshuid van het goudschip de Lutine dat in 1799 verging tussen Vlieland en Terschelling.

De collectie is voor onbepaalde tijd opengesteld voor het publiek.