Zonnestraal

De snelle jongen van de brillenwinkel had geconstateerd dat het zicht in het linkeroog van mijn echtgenote tot 50% was gereduceerd.
Hij wist bijna zeker wat de oorzaak was: staar. Dat kan tegenwoordig met een kleine ingreep verholpen worden en dan zou hij een klant kwijt zijn: geen bril meer nodig!

We bezochten Oogkliniek Zonnestraal in Amersfoort (toepasselijke naam, ik begrijp waarom ze niet gekozen hebben voor De Avond Valt.)

Verbeeld ik het me, of zijn de letters op de borden die ons de juiste route vanaf de snelweg wijzen extra groot? Wel zo prettig gezien het karakter van de kwalen waarvoor patiënten naar de kliniek komen.

(Het deed me denken aan deze mop: Ik zag laatst Jules de Corte nog rijden. Hij had zijn raampje opengedraaid en hield zijn hand op de vangrail.
Het grapje stamt uit de tijd dat iedereen nog wist wie dat was en toen humor ten koste van minderheden nog kon).

Bij Zonnestraal stikte het van de echtparen, de meeste waren wel bejaarder dan wij. De taakverdeling lag vast. De man in geruite bloes en sandalen wachtte terwijl de vrouw zich aanmeldde bij de balie. Zo deden wij het ook.

Het was vol in de wachtkamer, voor mij altijd aanleiding een inkoppertje ten beste te geven: ik spreek de dunste, breekbaarste lotgenote aan met de mededeling dat ik bij plaatsgebrek vast wel op haar schoot zou mogen komen zitten.

De een reageert wat sneller dan de ander, maar na enige seconden wordt de voorzet meestal wel opgepakt: “Nou, dan zou er weinig van mij overblijven!”, of woorden van gelijke strekking.

Een beleefde medewerkster kwam vragen of iemand drinken bliefde en toen ik zei dat ze dat beter aan de planten kon vragen (die er buitengewoon verdord uitzagen) was het ijs helemaal gebroken. De wachttijd leek een stuk korter door deze komische intermezzi.

Zonnestraal is een commerciële kliniek, waar in strak tempo ooglijders in 15 behandelkamers tegelijk behandeld worden. Ik was onder de indruk van de professionele organisatie.

We moesten op een andere plek ook weer even wachten, naast me hoorde ik een heel vreemd klikkend geluid. Ik dacht in eerste instantie aan een wonderlijk ringtoontje, maar omdat het geproduceerd leek te worden door een bejaarde meneer keek ik niet, want het zou weleens kunnen zijn dat hij problemen had met zijn kunstgebit. Iedereen weet dat je in zo’n geval net moet doen of je niets gehoord hebt. Toen het geluid weer klonk durfde ik wel nonchalant opzij te kijken en constateerde tot mijn opluchting dat mijn buurman inderdaad in de weer was met zijn mobieltje. Hij keek waarschijnlijk op Insta naar de capriolen van zijn achterkleinkinderen.

Een moslima in vol ornaat zeilde binnen met een blad vol baklava, dat zij ter ere van het Suikerfeest voor het personeel had gemaakt. De medewerksters die de telefoon aannamen spraken enige tijd met op elkaar geplakte kaken en vertrokken gezichten veroorzaakt door de zoete lekkernij.

De diagnose stemde niet helemaal overeen met die van de brillenjongen. “Dat had ik niet aan zien komen”, sprak mijn vrouw.

Ik besloot niet te zeggen dat ik dat niet zo’n wonder vond, gezien haar tot 50% verminderde gezichtsvermogen. Ze moest me immers nog de weg terug naar huis wijzen…..

Hoofddeksels