Ik vertelde een vriend dat ik naar een mooi concert in het Concertgebouw van Amsterdam was geweest. “Je hebt je auto zeker in de parkeergarage onder het Stedelijk Museum gezet” vroeg hij.
Ik was verbaasd, omdat ik nooit met de auto naar Amsterdam ga. Ik heb het idee dat ik dan voortdurend met opstoppingen te maken zou hebben en heel veel moeite zou moeten doen een parkeerplek te vinden, waar je dan ook nog eens veel voor moet betalen.
Ik neem natuurlijk altijd de trein. Als het een beetje meezit sta ik binnen een halfuur op het Centraal Station, daar kan ik verder met de tram of met de metro.
Ik houd erg van de trein en vind het nog steeds een klein mirakel dat je comfortabel gezeten, lekker naar buiten kijkend of in een boek, met vliegende vaart naar je bestemming gebracht wordt.
Het komt een enkele keer voor dat het heel druk is en dat je een gedeelte van het traject moet staan, maar ik heb bijna altijd een zitplaats.
Ik weet niet wat er de reden voor is, maar de plaatsen waar twee banken tegenover elkaar gepositioneerd zijn worden het eerst in beslag genomen. Kennelijk zit je daar het lekkerst. De coupé vult zich altijd volgens het principe van de personal bubble: nieuwe mensen gaan eerst alleen zitten en pas als dat niet meer kan nemen ze naast iemand anders plaats.
Ook heel fijn zijn de aparte compartimenten in de Intercitytreinen. Daar kunnen zes mensen in, maar als je erin zit komt er zelden iemand bij.
Soms blijk je je in een stiltecoupé te bevinden, o wee als je dan te hard praat of telefoneert, je krijgt dan boze blikken of wordt terecht gewezen.
Wij hebben een voordeelurenkaart en hebben ook Keuzedagen: elke twee maanden mogen we een dag gratis reizen, plus nog één andere dag. Voor een beetje meer geld mag je eerste klas, wat natuurlijk helemaal een feest is.
In de eersteklascoupés met de rode stoelen is bijna altijd plaats. We vragen ons wel eens heel kinderachtig af of al onze medereizigers ook wel over een eersteklasbiljet beschikken en hopen dat de conducteur snel komt controleren, waarbij wij dan kunnen laten zien hoe betrouwbaar wij zijn en de misbruikers verbannen worden.
Het zou best kunnen dat andere reizigers aan ons twijfelen: zou die man met die sandalen en die korte broek wel weten dat hij in de eersteklas zit?
Niet lang geleden zaten we vlakbij een reiziger die de eigenaar van NS moest zijn. Wij wisten dat omdat hij in zijn eentje vier plekken innam: hij zat aan het gangpad en op de stoelen voor hem had hij zijn koffer en jas gedrapeerd.
Hij was bezig met heel belangrijke zaken op zijn laptop, waarbij hij natuurlijk niet gestoord mocht worden.
Als je om je heen kijkt moet je constateren dat negen van de tien medereizigers naar het schermpje van hun telefoon zitten te kijken. De tiende is aan het bellen. De strekking van het gesprek is altijd hetzelfde: “In de trein. Zwolle. Over tien minuten.”
We zitten vaak in een Sprinter, die maar een nadeel heeft: hij heeft geen toilet. Dat hij op elk station stopt (inderdaad: een sprinter en geen langeafstandsloper) vind ik niet zo’n bezwaar.
We mogen ook regelmatig plaatsnemen in een Intercity, waar vaak studenten langskomen met een gigantische buidel om hun middel waarin talloze lekkernijen zitten. Ze dragen een zak heet water op hun rug waaruit ze via een slangetje bekertjes koffie en thee vullen. Ze kondigen hun komst van tevoren aan en zijn niet boos als je niets van hen koopt.
Er is een tijd geweest dat men een railtender gebruikte: smalle hoge karretjes die precies in het gangpad pasten.
In veel dubbeldekkers herinnert een liftje, waarmee het karretje naar boven werd gebracht hier nog aan. Ik zie ze nu nooit meer.
Het is eigenlijk heel raar dat de railtenders afgeschaft zijn, omdat juist vanwege die liftjes de opgangen waarvan de reizigers gebruik moeten maken claustrofobisch smal zijn.
De allermooiste trein is de machtige koploper: als de treinstellen aan elkaar zijn gekoppeld loop je onder de cabine van de machinist door.
Ik zou best eens bij de machinist willen staan als deze trein rijdt: je hebt een majestueus uitzicht over het spoor.
Nederlandse Spoorwegen 8
Madeline was jarig en kreeg als cadeautje een ritje met de trein. Bekijk het filmpje.