Ljouwert

Als je een stad bezoekt waar je niet echt bekend bent is het verstandig van tevoren na te denken over wat je wil zien.

Het is ons meer dan eens overkomen dat we op de bonnefooi rondliepen, door buurten die niet echt de moeite waard waren, om dan later te ontdekken dat we de echte highlights gemist hadden.

Onze onvolprezen NS vrij-reizen-kaart bracht ons deze keer naar Leeuwarden.

We hadden op internet een NS-wandeling gevonden, die we helemaal gevolgd hebben (de korte versie dan, van 6,5 km die overigens voelde als 15).

Hoewel de samensteller kennelijk zijn uiterste best gedaan had de aanwijzingen zo duidelijk mogelijk te maken raakten we toch af en toe van het rechte pad.
We waren niet de enigen, regelmatig zagen we andere stellen vertwijfeld naar hun papier staren, waarna meestal de vrouw het voortouw nam. De man stiefelde er gedwee achteraan op zijn sandalen of verstandige wandelschoenen. Net zoals bij ons, dus.

 

We ontdekten dat Leeuwarden een prachtige stad is, met veel oude huizen en gebouwen, gezellige winkelstraatjes, mooie parken en veel water.

In verband met de zwaartekracht zag ik ervan af de scheve toren te beklimmen, een vrouw die dat wel gedaan had kwam tollend beneden aan en werd met een glaasje koud water weer enigszins tot leven gebracht.

Er lagen twee kerken op ons pad, die we allebei van binnen bekeken hebben. De eerste was Protestant (na de beeldenstorm gepikt van de katholieken), de andere Rooms-Katholiek.

In de eerste heeft men getracht met de tijd mee te gaan, het interieur is verrijkt met moderne constructies van staal en glas. Ik vind ze heel lelijk.

Geef mij dan maar het barokke interieur van de Bonifatiuskerk, gebouwd door Cuypers in 1893. Heerlijk, die geur van wierook en de smartelijke blikken van Maria en andere lijdenden. Het getuigt trouwens best van lef een kerk te noemen naar iemand die je in 754 vermoord hebt…

Jammer genoeg was de Pier Pandertempel en het gelijknamige museum gesloten. Ik schreef een eerder blog over de architect N.P. De Koo, die een bewonderaar was van Pander. Hij was degene die jarenlang geijverd heeft voor een aan deze beeldhouwer gewijd museum.
Een ander keertje.

Het St. Antonygasthuis is een oase van groen en rust. Rijke weldoeners bouwden hier vier paviljoens, één van hen was een verre voorvader van me. Een gedenktegel met dankzegging herinnert hieraan. Toen ik een andere bezoeker trots vertelde dat ik deel uitmaakte van dit trotse geslacht bracht hij me ervan op de hoogte dat de dankzegging alleen bedoeld was voor de toenmalige Minnema’s. Altijd fijn om even op de feiten gewezen te worden.

 

De Joodse Synagoge is niet langer een gebedshuis. Slechts honderd Joden overleefden de tweede wereldoorlog, niet meer genoeg om de gemeente overeind te houden.

De oude strafgevangenis wordt nu gebruikt door kunstenaars en Horeca-ondernemers. De cellen dienen als werkplaats of winkeltje en de restaurants hebben namen als in de Bak en Proefverlof. Het spreekt mij altijd erg aan als oude gebouwen niet worden gesloopt, maar een nieuwe functie krijgen.

 

Mata Hari werd geboren in Leeuwarden, we zagen haar geboortehuis en er staat een mooi beeldje.

 

Er was natuurlijk nog veel meer te zien, te veel om op te noemen. Ik kan deze stad en deze wandeling iedereen aanbevelen.

 

Leeuwarden:              8

 

Binnen één week!