Wie naar beneden wil doet er goed aan de voeten goed op de trapreden neer te zetten en er niet een over te slaan.
Nadat ik al eens onderuit was gegaan bij het afdalen van de trap die naar de zolder leidt (weinig flatteus holderdebolder naar beneden, met als gevolg een rijk kleurenpalet dat zich in de dagen erna op mijn rug vormde) verloor ik nu het contact met de aarde op weg van de eerste verdieping naar de huiskamer.
De betreffende trap
Ik had gelukkig de trapleuning met mijn rechterhand stevig vast, zodat mijn neergang zich niet geheel ongecontroleerd kon afspelen (bijvoorbeeld met het hoofd eerst), maar de landing op mijn rug en linkerelleboog vond toch wel met een dusdanige impact plaats dat alle lucht uit mijn longen werd geperst.
Toen ik naar adem happend de schade opnam (ik verwachtte een deerlijk verbrijzelde elleboog) zag ik tot mijn verbazing dat zich tussen mijn ring en vinger twee grote lange splinters hadden genesteld.
Ik moet tijdens mijn val wanhopig hebben geprobeerd met mijn linkerhand houvast te vinden aan de trapstijl, waarbij mijn trouwring een flinke splinter moet hebben afgehakt.
Je zou denken dat dit proces grote schade zou moeten hebben aangericht aan ring of vinger, maar tot mijn grote verbazing mankeerden beide niets.
Wel viel Greet bijna flauw toen ze mij twee enorme splinters uit mijn hand zag trekken.
De trap is er niet ongeschonden vanaf gekomen…
Kreunend en steunend kwam ik overeind (iets wat Greet vervolgens met grote overdrijving nadeed ten overstaan van mijn zoon, die hiermee een prima instrument had gevonden waarmee hij zijn vader uitvoerig kon plagen). Ik was iets van mijn waardigheid kwijtgeraakt.
Wonderzalf en rust hebben mij er weer bovenop geholpen. Ik moest diezelfde avond lesgeven in het buurthuis en bereidde mijn cursisten erop voor dat ik dit keer wellicht niet geheel mijn flamboyante zelf zou zijn en dat ik misschien wat vreemde bewegingen zou maken en af en toe een licht gekreun zou uitstoten. Ze moesten hieruit niet opmaken dat ik een orgastische beleving had, maar het toeschrijven aan mijn onfortuinlijke duikeling van die middag.
Er is nog een lichtpuntje: ik hoef niet bang te zijn nog eens te vallen, omdat ons huis maar twee trappen heeft, die ik nu allebei heb gehad.
O Martin.
Welke waardigheid?
Nou. Gelukkig er redelijk goed vanaf gekomen. Raar hoe zo n val voorbij is voor je het je realiseert. En dan de splinters uittrekken en blauwe plekken afwachten..Zoals je weet ben ik wat slechter uit “mijn” val tevoorschijn gekomen. Sterkte en wat mindfuller in het leven staan.