De verkiezingen komen eraan, de spanning stijgt.
De Groen Links fractie in de Provinciale Staten van Flevoland telde 2 leden, hoeveel zullen het er in de komende periode worden?
Er vinden huis-aan-huisbezoeken plaats, er worden lezingen gehouden en debatten gevoerd.
Voor die laatste twee activiteiten kom ik, als nummer zeven van de lijst, niet in aanmerking. Ik mag wel meedenken en praten over inhoud en koers en over de invulling van de campagne.
De benoemingscommissie die adviseerde over de totstandkoming van de lijst stelde voor mij op de achtste plek te zetten, waar ik volkomen vrede mee had: ik was immers nieuwkomer en had mijn sporen volstrekt nog niet verdiend in de partijorganisatie.
Hoewel er vaak gefulmineerd wordt tegen “achterkamertjespolitiek” en het elkaar toespelen van leuke baantjes¹ begrijp ik heel goed dat men in situaties als deze liever mensen naar voren schuift die al hebben laten zien wat ze waard zijn.
Toen ik directeur van een school was nam ik ook het liefst kandidaten aan die ik al in praktijk bezig had gezien als LIO (leraar in opleiding). Ik kon een redelijke inschatting maken van hun capaciteiten, houding en inzet. Ik verwachtte niet voor verrassingen geplaatst te worden, wat altijd wel mogelijk is als je iemand hebt aangenomen die je alleen maar door middel van een sollicitatiegesprek hebt kunnen beoordelen.
Ik leerde mijn medekandidaten kennen en kon heel goed zien dat de nummers 1 tot 4 inderdaad een stuk beter gekwalificeerd waren dan ik. Het zou niet fair geweest zijn als men mij had “geparachuteerd” en een plek boven hen had toebedeeld.
Met betrekking tot de gedachtegang die de commissie gevolgd moet hebben toen ze besloten wie moest worden voorgedragen is er sprake van voortschrijdend inzicht.
Ik ontdekte dat verreweg de meeste leden van PS witte mannen van rond de 60 zijn.
Groen Links wilde dat beeld doorbreken en is daarin geslaagd: bij de eerste 6 kandidaten zijn 3 vrouwen, en ze zijn allemaal een stuk jonger dan 60. Een heeft een Marokkaanse achtergrond, een ander een Surinaamse.
Pas op plaats 7 en 8 kwamen twee oude witte mannen (de oorspronkelijke nummer 7 trok zich terug).
In Vrij Nederland van maart staat een groot artikel over de PS verkiezingen. Het bestaat uit een onderzoeksverslag en een reportage over drie maande meelopen in de Staten van Groningen.
Het onderzoek is interessant, de reportage valt wat tegen. Wie de geschiedenis en reputatie van Vrij Nederland kent (de pont van half acht!) is niet onder de indruk van 16 bladzijden waarvan maar 7 door tekst in beslag worden genomen.
Uit het onderzoek komt naar voren dat er wel het een en ander mag gebeuren qua samenstelling van de PS, zeker in Flevoland.
Je zou dus kunnen zeggen dat ik als oudere witte man “slachtoffer” ben van modern beleid, maar ik zie dat zelf totaal niet zo (ik ben geen PPV’er!). Ik heb er het volst vertrouwen in dat de gekozen leden het prima gaan doen en ik beschouw mijn deelname aan het proces als een interessante en leerzame ervaring.
Ik ga mijn hogergeplaatste collega’s natuurlijk in de komende tijd wel plagen: ik vertel ze dat ik vanzelfsprekend als senior een geweldig netwerk heb opgebouwd en dat men massaal op mij gaat stemmen, zodat ik hen met mijn voorkeursstemmen zal passeren. Het zijn zulke keurige en aardige jongens en meisjes dat ze me vast zullen geloven…
Op 20 maart is er “verkiezingsavond” in het provinciehuis, dan wordt bekend hoeveel zetels elke partij in de wacht heeft gesleept. De officiële uitslag is twee dagen later.
¹ Je wordt overigens niet rijk als je tot Statenlid benoemd wordt: je moet er minstens twee dagen per week voor uittrekken en verdient daar €868,- netto mee…