Ik had me voorgenomen in mijn blog geen aandacht te schenken aan de C-crisis, maar ik moet hierop terugkomen.
De reden is, dat ik erachter ben gekomen dat ik volstrekt niet toegerust ben met de karaktereigenschappen die passen bij het lijdzaam ondergaan van een noodsituatie.
Anderen hebben misschien een probleem met het gedwongen thuiszitten. Dit is voor mij niet zo lastig. Ik heb mijn boeken en postzegels, en we proberen goede documentaires, series en films te vinden.
Dit is waar ik moeite mee heb:
- Het journaal en de krant kunnen het over niks anders hebben.
- Er komt zelfs een mevrouw ruim aan het woord die vertelt over hoe leuk knutselen is. Ze laat ons zien hoe je rammelaars maakt waarmee je over negen maanden goede sier kunt maken.
- Mensen wachten keurig in de rij voor de supermarkt maar nemen een overdreven afstand van zes meter in acht. Dat is een bespottelijke rij.
- De medewerkers dragen een hesje met het verzoek anderhalve meter afstand te bewaren.
- Lubach had een grappig item over die vereiste afstand, maar hield zijn verontwaardiging over mensen die er slordig mee omgaan iets te lang en te luid vol.
- Een meneer heeft stokken van de juiste lengte gemaakt en stelt die beschikbaar aan buurtgenoten.
- De Cor-van-der Laken (kritisch lid van AVRO en ANWB) kunnen weer heerlijk hun gang gaan.
- Een vrouw draaide zich wanhopig van me af toen ik even te dichtbij kwam.
- Een andere mevrouw informeerde op luide toon of de knopjes van het pin-apparaat wel regelmatig schoongemaakt werden.
- Baudet en Wilders gaan weer vol op het orgel en proberen een electoraal slaatje uit de crisis te slaan.
- Grapperhaus zegt dat we toch afgesproken hebben ons aan de regels te houden. Die truc paste ik voor de klas ook altijd toe. We hebben opdrachten gekregen, niets afgesproken.
- Vergaderen via het internet: niemand wordt voordelig in beeld gebracht door het kleine cameraatje boven het beeldscherm. Iedereen praat door elkaar heen, mensen kunnen het juiste knopje niet vinden en informeren voortdurend of zijzelf en anderen er nog zijn.
Samen sterk doorstaan we de crisis! Ik word niet goed van die geforceerde saamhorigheid en al dat “respect”.
Gelukkig houden sommige columnisten het hoofd koel. Sitalsing wijst terecht op het verbazingwekkende gemak waarmee fundamentele vrijheden in de koelkast worden gezet (in moeilijke tijden hebben mensen weer behoefte aan een sterke leider!) en Wagendorp durft ons te wijzen op de cijfers: de gewone griep eist al sinds mensenheugenis zijn tol en hier maakt nooit iemand zich druk om. Hij stelt terecht dat je niet meteen een moordenaar bent als je niet voortdurend van je volledige instemming met alle maatregelen getuigt.
Ik ga straks misschien nog een ommetje maken. Ik hoop dat ik geen bekenden tegenkom, want vóór je er erg in hebt maak je deel uit van een gevaarlijke verboden samenscholing!