Ik stuitte een tijdje geleden op de cd The Peacemakers van Karl Jenkins.
Ik hoorde een nummer op de radio en was geïntrigeerd.
Voor veel mensen ligt het voor de hand dat je dan je favoriete nummers downloadt op I-tunes, maar dat zit nog niet in mijn systeem.
Ik koop een cd omdat ik een nummer mooi vind en hoop dat de rest van de cd net zo goed bevalt.
Soms komt dat uit, een enkele keer ook niet. Meestal draai ik de cd dan steeds minder en vergeet hem.
Het kan ook dat je de muziek zo mooi vindt dat je nog meer wil horen.
Dit was het geval bij Karl Jenkins.
Ik weet niet zo goed wat ik aanmoet met zijn “boodschap”, hij haalt naast mijn helden Mandela en King ook Anne Frank, Gandhi en de Dalai Lama van stal en je zou kunnen zeggen dat het er allemaal een beetje pompeus uitziet.
Toch heb ik geen moeite gedaan uit te zoeken of hij tot de geaccepteerde kunst wordt gerekend of wellicht meer past in de hoek van Saint Preux en André Rieux.
Soms moet je muziek gewoon accepteren zonder achterliggende kennis. Je vindt iets mooi. Punt.
Ik draai de Peacemakers vaak en geniet er van. Ik weet dat Jenkins voor deze cd een enorm koor bij elkaar geeft gebracht: het klinkt fantastisch.
Ik kocht later the Armed Man, ik vind dit ook erg mooi.
Opvallend is, dat Jenkins een nummer opneemt waar je Arabische religieuze muziek hoort, als ik me niet vergis een oproep tot gebed.
We associëren deze klanken jammer genoeg steeds vaker met de uitwassen van de Islam.
Ik weet heel weinig van niet-westerse muziek, maar vind dit erg mooi.
Ik zou zeggen: oordeel zelf!
(Ik was van plan enkele audiobestanden toe te voegen, maar om onduidelijke redenen lukt dit niet grrr…).