Kleine criminaliteit

Onlangs stond in de krant dat het aantal woninginbraken daalt, vooral in Almere.

Af en toe vindt er toch nog eentje plaats, dieven bezochten zaterdagnacht ons huis toen wij nietsvermoedend op Terschelling zaten. Ze haalden alles overhoop en gingen er uiteindelijk vandoor met het kluisje (was met bouten vastgezet in de muurkast), mijn nieuwe I-mac, onze spiegelreflexcamera en nog wat andere spullen.

In het kluisje zat mijn creditcard en ook het briefje met de pincode. Veilig dacht ik.
De SNS bank kon meedelen dat zondag €1650 van mijn rekening gehaald is. De kaart is inmiddels geblokkeerd, het is nog afwachten of ik het geld terugkrijg.

Zoiets gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik heb me er nog steeds niet toe kunnen zetten mijn kamertje op te ruimen. Ik hield het daar altijd heel netjes, ik blogde vanaf die plek. Het is nu een puinhoop.
Ik voel me shaky, gedraag me erratisch en slaap slecht.

In de statistieken valt dit onder de noemer kleine criminaliteit. Voor mij voelt het niet klein, maar je realiseert je op zo’n moment wel hoe verschrikkelijk het is voor mensen die slachtoffer zijn van brand, lichamelijk geweld of oorlog.
Onwillekeurig denk je dan aan de schreeuwende PVV-ers die geen enkel begrip of compassie tonen met de vluchtelingen die een plek moeten krijgen in Nederland.

De verzekering zal waarschijnlijk wel de schade vergoeden, ik ben wat bestanden en foto’s kwijt en moet wat werk over doen (stond op mijn computer), maar uiteindelijk valt het natuurlijk mee.
Even vergelijken met vluchtelingen die alles hebben opgegeven om het vege lijf te redden is een prima manier om te relativeren.

Voorlopig dus blogs vanaf mijn oude computer (te onbeduidend om mee te nemen) en even geen foto’s’.

We blijven doorgaan!