Meloen bij de sluis

Het was weer tijd voor een mooie fietstocht.
Een van onze favoriete ritjes is een rondje Noorderplassen. Je kunt het grootste deel langs het water fietsen en halverwege staat een picknicktafel waar je even kunt uitrusten.
Nadeel is, dat daar ook grote gevaarlijke koeien rondlopen. Ze hebben geen enkel respect voor fietsers (poepen het hele pad onder) en komen veel te dichtbij. Ze kijken naar je met een blik die op het eerste gezicht van weinig intelligentie blijk geeft, maar in werkelijkheid van een berekenende valsheid getuigt. Ze bedenken hoe ze hun enorme massa kunnen gebruiken om jou te pletten.
Iedereen weet dat menig boer op die manier aan een akelig einde is gekomen.

Almere heeft grootse plannen en wordt op dit moment flink op de schop genomen. Tot mijn verbazing heeft men de camping verplaatst van de plek waar de Floriade moet komen naar de Noorderplassen.
Dat is mooi, maar waarom is de brug waar we over moeten weg?

Navraag leert dat er een nieuwe komt, maar dat we dus voorlopig niet verder kunnen. We kunnen wel een alternatieve route nemen naar het gemaal (de Blocq van Kuffeler) en dan verder over de dijk langs het IJsselmeer. We rijden dan ook nog om de Lepelaarsplassen.

Als we bij de Hoge Vaart zijn aangekomen hoeven we alleen maar even het water over om onze tocht te vervolgen. Dat gaat echter niet zomaar. Fietsers moeten een enorme slinger maken, een soort ingewikkelde achtfiguur. Geheel gedesoriënteerd zien we onszelf een kwartier later terug aan de overkant, hemelsbreed 20 meter van de plek waar we eerst stonden.
Maar dan liggen we weer op koers.

We arriveren bij een sluis, die op dat moment net geopend is om enkele bootjes door te laten. We zien de schipper zijn boot tot stilstand brengen door ermee langs de kadewand te schuren. Zijn vrouw staat klaar met een touw waarmee ze het schip hopelijk niet al te vast zal aanmeren, want over enkele ogenblikken zal het waterpeil dramatisch zakken, en het is dan niet prettig als de boeg opgetild wordt door het touw dat op dat moment met geen mogelijkheid meer kan worden losgemaakt.

Als de sluisdeuren weer gesloten zijn kunnen wij erover en komen dan op een van de mooiste en rustigste plekjes van Almere.

Daar eten we de meegebrachte meloen op en zien kans ons met het leven te verzoenen.

Warm zonlicht, een koel briesje en zoete meloen waarvan het sap langs je kin loopt: wat wil een mens meer?

We stappen met tegenzin weer op en vervolgen onze weg. We kijken naar de zeilboten als we in rustig tempo over de dijk fietsen en kunnen al snel weer onze oude route oppakken

Thuisgekomen zijn we blij met de koelte, we hebben onze eerste portie zomer te pakken!