Platte kip

Ons jaarlijkse bestuurs-etentje vond plaats in restaurant BelAmi in Bussum.

BRASSERIE BEL-AMI

Bel Ami is geïnspireerd op de Franse brasserie, maar met moderne invloeden. We hebben dus de gezellige, bijna klassieke sfeer behouden, gecombineerd met de smaak van nu. Ook in onze gerechten! Onze chef presenteert dan ook vol trots een menu vol heerlijkheden gemaakt van de beste verse ingrediënten. Dagvers zelfs, als u kiest voor ons wisselende Menu du Marché.

Ik bleek er de enige te zijn met een korte broek aan, maar dit had gelukkig geen gevolgen voor de wijze waarop we bediend werden.

Twee van ons namen het dagmenu, maar toen verteld werd wat hierin zat (carpaccio van biet met uiencrème) besloot ik avontuurlijk tot een gerecht van de kaart:

Boerderij kippetje
zonder bot met Franse frites, salade en appelcompôte
€ 20,50

Ik wist niet precies wat ik aan moest met de spatie tussen boerderij en kippetje. Heette de boerderij zo? (Je ziet wel eens op borden staan: Boerderij Landlust of Hoeve de Laatste Hoop).
Ik begreep al snel dat het hier om een bepaald soort kip van klein formaat ging, die van een boerderij kwam. Dat laatste leek me vrij logisch, ik had niet verwacht dat het er een uit een torenflat of rijtjeshuis zou zijn.

Men had mijn kip uitgestald op een plank. Vaak tref je naast het vlees nog wat rauwkost aan, maar dat ontbrak. Er was slechts een klein bakje appelmoes.

Bij het aanschouwen van de kip herinnerde ik mij een van de eerst moppen die ik hoorde en ook werkelijk snapte. Ik lachte als kind vaak om de grappen die anderen vertelden, maar had meestal niet door wat er grappig aan was. Maar ja, je wilde niet achterblijven.

Er ligt een dode kip aan de rand van de hoofdstraat in Barneveld. Het beest is overreden. De boer wordt erbij gehaald met de vraag of het hier wellicht een van zijn dieren betreft.
De man buigt zich over het kadaver, bestudeert het zorgvuldig en schudt dan ontkennend zijn hoofd: “Ik heb geen platte kipp’n”.

Op mijn plank lag een platgeslagen kipfilet bedekt met een dun vettig bruin laagje. Het laagje was niet krokant, er was dus geen sprake van een kipschnitzel.
Een eindje verderop werd een schaaltje friet neergezet en een kommetje met slabladeren. Het was de bedoeling dat ik samen zou doen met een dame die Tournedos had besteld.

Er waren een paar dingen niet helemaal naar mijn zin.

Ik houd er niet van als mijn eten op een plank ligt. Men heeft sinds de oertijd fijne porseleinen borden uitgevonden, de structuur hiervan staat toe dat ze goed afgewassen kunnen worden. In een plank zitten kieren waarin zich etensresten kunnen nestelen. Je eet zodoende nog even verder van de maaltijd waaraan je voorganger de vorige dag begonnen was.
Ik was even bang dat de wijn uit een koehoorn moest worden gedronken, maar gelukkig pasten glazen wel in de klassieke sfeer van de brasserie.

De aardige ober had niet goed duidelijk gemaakt dat de frites en salade bij mijn gerecht hoorden. De anderen hadden naast hun vlees twee Roseval aardappeltjes liggen, dus geen recht op frites.
Zij stortten zich er in hun onwetendheid meteen wel op, zodat er voor mij precies vier overbleven. Er werd een tweede schaal besteld, maar die onderging hetzelfde lot.
Ik zag geen mayonaise en ging ervan uit dat hiervoor geen plaats was in een Brasserie. Later bleek er een schaaltje naast de frites te hebben gestaan, maar aangezien mijn frites twee meter bij mij vandaan was neergezet had ik dat niet gezien.
Ik had de hoop al opgegeven dat ik de blaadjes sla, ver weg naast de lege fritesschaal nog binnen mijn bereik zou krijgen, dus appelmoes was voor die avond de enige groente die ik at.

De kip smaakte niet slecht, het velletje was een beetje vet, maar hiervan was gelukkig al heel wat van in de plank getrokken.

Al met al een interessante culinaire ervaring, voor de volledigheid moet ik nog wel even melden dat  voor- en nagerecht gelukkig wel erg lekker waren (uiensoep en Crème Brûlée).

 

BelAmi                              7     (prachtig glas-in-lood)

Boerderijkippetje           5