Als ik naar Salvage Hunters kijk (zie mijn post in februari) ben ik vaak vooral geïnteresseerd in de manier waarop de “geredde” voorwerpen opgeknapt worden zodat ze verkocht kunnen worden.
Vaak is het vooral een kwestie van schoonmaken, soms moeten er onderdelen worden hersteld of vervangen. Het belangrijkste is dat het patina bewaard wordt. Dit is kennelijk waar de klanten op letten.
In Salvage Hunters gaat men nogal rigoureus te werk: het object moet “presentable” worden (de foto moet op internet) en als het nodig is gebruikt men nieuw materiaal of onderdelen van andere afkomst.
Het kan ook anders.
De hoofdpersoon in The Goldfinch van Donna Tartt, Theo, gaat werken voor James “Hubbie” Hobart, een antiekhandelaar die ook restaureert. Theo leert van hem het vak en de daarbij behorende beroepsethiek: je mag de klant nooit bedriegen door onverantwoord te restaureren. Het antieke meubel verliest zijn authenticiteit en daarmee zijn waarde als gebreken worden gemaskeerd, of als gebruik gemaakt wordt van niet toegestane methoden of materialen. De antiekhandel is gebaseerd op vertrouwen en de reputatie van de handelaar/restaurateur staat op het spel.
Het is dan ook heel erg als de protagonist de goede naam van zijn werkgever besmeurt door zich niet aan de spelregels te houden: hij voert inferieure en clandestiene reparaties uit en verbergt het voor de klant.
Als dit bekend wordt voelt de vriendelijke, zachtmoedige Hobart zich gedwongen alles (tegen hoge kosten) terug te kopen.
Ik stuitte op een serie filmpjes op internet gemaakt door Thomas Johnson, een restaurateur uit Maine. Met eindeloos geduld, vakmanschap en toewijding knapt hij antieke meubels op die soms vreselijk te lijden hebben gehad. Als hij klaar is zien de meubels er weer prachtig uit.
Johnson leidt het filmpje in door iets te vertellen over het meubel en over de schade die gerepareerd moet worden. Ik vind de meubels lang niet altijd mooi, maar daar gaat het niet om.
De filmpjes hebben twee handelsmerken: aan het begin (en meestal ook einde) is altijd een dier in beeld: een kip, een hond, een kikker of een vogeltje. En hij sluit zijn filmpje altijd af met het zinnetje: “I think it looks pretty good”.
Ik vind het heerlijk te kijken naar zijn noeste arbeid. Soms kan hij volstaan met schuren en poetsen, soms moet hij gebroken onderdelen vervangen. Hij gebruikt dan een stuk van dezelfde houtsoort. Het komt ook voor dat hij nieuwe “inlays” moet maken.
Hij is vooral geobsedeerd met de kleur van de gebruikte lak, het eindresultaat moet zo dicht mogelijk in de buurt komen van het oorspronkelijke uiterlijk.
Uit alles spreekt een enorme liefde voor de objecten en voor zijn vak.
Het lijkt wel of Johnson model heeft gestaan voor James Hobart (uit de Goldfinch). Deze fictieve persoon is echter homoseksueel en dik, terwijl Johnson een mager mannetje is dat de zaak samen met zijn vrouw drijft.
Tijd om weer naar een nieuw filmpje te kijken!
(Voor wie denkt dat ik wellicht een nieuwe hobby heb ontdekt: ik heb niet een geweldige drang om zelf te gaan restaureren, het ontbreekt me ten enenmale aan het hiervoor noodzakelijke geduld…)
Zijn homepage: Thomas Johnson Antique Furniture Restoration website.
Hier is een voorbeeld van een restauratieproject, er staan tientallen op internet.