Sinterklaas

We vieren het sinterklaasfeest vanavond, dus ik moest weer aan de bak: cadeautjes kopen en gedichten schrijven.

Ik prijs mij gelukkig dat niemand van mij verwacht dat ik met een surprise over de brug kom.

Iedereen weet dat ik vreselijk ongelukkig word als ik iets in elkaar moet flansen van gekleurd karton. Ik heb het weleens geprobeerd, de ontvanger draaide mijn geknutsel enkele keren in zijn handen rond en moest toen aan mij vragen wat het voorstelde.

Er zijn natuurlijk veel mensen die wel een heel leuke surprise kunnen maken. Soms zijn ze zo mooi dat je het zonde vindt ze kapot te maken. Toch moet dat vaak, het gaat immers om het cadeautje dat erin verstopt zit.

Zo moest ik eens tot mijn groot verdriet een prachtige kijkdoos slopen, die een leerling voor mij gemaakt had. Het tafereel was een schoolklas, compleet met tafeltjes, stoeltjes en een meester met een aanwijsstok, dat was ik. Ik probeerde het kunststuk heel voorzichtig te ontmantelen, maar vond het geschenk niet. Ik smeekt de anonieme sinterklaas mij een aanwijzing te geven, om te voorkomen dat ik alles kapot maakte, maar de creatieve maker hield haar mond stijf dicht.

Ik vond uiteindelijk een boekenbon achter het kleine schoolbord. Er was niet veel over van de mooie surprise.

Het kan nog erger: mijn steile Calvinistische oma deed eens mee aan Sinterklaas en gaf nadat ze haar cadeautje eruit gehaald had de fraaie surprise terug aan de gever. “Neem maar weer mee, hier heb ik toch niks aan”.

Toch maar gedichtjes, dus.

Ik houd van taal, maar heb weinig affiniteit met rijmpjes. Ik ben zelf niet goed in dichten en heb last van krommende tenen als ik geconfronteerd word met het werk van anderen.

Als jonge rappers bewierookt worden (“eigentijdse poëzie”) gaan mijn wenkbrauwen centimeters omhoog. Meestal ontstijgt hun rijmelarij het De Sint zat te denken, wat zal ik hem eens schenken– niveau niet.

Andre Hazes was ook geen J.C. Bloem, maar kon tenminste wel prachtige grammaticale constructies bedenken om zijn zinnen te laten rijmen: Zag jij nooit van je vriend aan de muur zijn trouwportret?

Naar rappers hoef je niet te luisteren, maar aan Sinterklaas ontkom je niet….

Als ik na veel uitstel dan toch aan het rijmen sla vraag ik me af hoe dat zo gekomen is. Waarom doen we dit eigenlijk een keer per jaar?

Op de een of andere manier is het zo gegroeid, dat Nederlanders het Sinterklaasgedicht aangrijpen om anderen eens flink te grazen te nemen. Er wordt wat afgepest in gedichten!

Waarom juist dan, ter gelegenheid van wat een gezellig avondje zou moeten zijn?Is het een gesublimeerde kernbehoefte om anderen eens flink de les te lezen?

Als ik moet gaan rijmen vraag ik me altijd af: waarom zeg ik dit de ander niet in zijn gezicht, zonder gebruik te maken van lullige rijmschema’s en rijmwoordensites?
Waarom stuur ik niet een brief, of een mail?

Eigenlijk is het heel tegenstrijdig: iemand krijgt een mooi cadeau, maar vóórdat hij het mag uitpakken moet hij een plagerig kreupel gedichtje voorlezen aan alle aanwezigen en er daarna nog om lachen ook.

Schreef ik mijn gedichtjes nog met een pen, dan zou het uiteinde danig afgekloven zijn. Ik staar minutenlang naar het beeldscherm en ploeter uiteindelijk van zin naar zin. Ik zit voortdurend vast en wil woorden gebruiken die nergens op rijmen. Het schaamrood stijgt me naar de kaken als ik zie dat ik me laat leiden door de vorm en het rijm en niet door inhoud.

Maar vanavond zullen mijn familieleden met van verwachting kloppend hart mijn geschenken openmaken en ongetwijfeld verguld zijn met mijn povere poëzie.

Voor het eerst zijn we dit jaar met zijn vijven: de vriendin van mijn zoon doet ook mee.
Ik slaagde er (hopelijk) in een mooi cadeautje voor haar te vinden en produceerde het volgende gedicht. Het begin is sterk, maar het eindigt nogal zwak. Beter kan ik niet:

Sophie
Een liever meisje is er nie!
Voor haar, Sint draalt nu echt niet langer,
een mooie blauwe hanger.
Want ook al is ze al heel lieftallig,
met een mooi sieraad is ze helemaal bevallig.