West Wing revisited

Een interessante lock down-activiteit: het opnieuw kijken van tv-series.

In de tijd dat streaming nog niet tot de mogelijkheden behoorde kocht je wel eens een dvd-box, in enkele gevallen zaten er wel zes of zeven seizoenen in.

De doos kwam in de kast terecht, soms kon je hem uitlenen, de kans was groot dat je de dvd’s nooit meer zou kijken.

Tot de lock down langskomt…

We zijn weer begonnen met the West Wing, een serie waar we destijds erg van genoten hebben.

De serie gaat over de lotgevallen van een pas gekozen president en diens staf.

De serie werd uitgezonden van 1999-2006 en was een enorm succes.

 

We zijn als snel weer gewend aan het moordende tempo, je ziet amper kans te luisteren naar de dialoog, de ondertitels te lezen (ja, die zijn voor ons onontbeerlijk; we gebruiken wel de Engelse) en tegelijk te zien wat er gebeurt.

De acteurs zijn bijna altijd in beweging: ze lopen al pratend door de gangen van het Witte Huis, pakken hier een map op en deponeren hem weer ergens anders, geven onderwijl instructies aan medewerkers en zetten hun handtekening onder stukken die hen onder de neus worden geduwd. Er gaan voortdurend deuren open en dicht en vroeg of laat komt iedereen in The Oval Office terecht.

De dialogen zijn altijd snappy en niemand zit om woorden verlegen of verspreekt zich.

We zijn vertrouwd met een aantal elementen: de eerbied voor het ambt van President (zelfs zijn beste vrienden en collega’s denken er niet aan hem anders aan te spreken dan met Mister President), de tijdsdruk waaronder elke beslissing moet worden genomen en het nooit aflatende competitie-element.

Het is fascinerend om te zien hoe alles er twintig jaar geleden aan toeging vergeleken met vandaag de dag. Het viel me op dat heel veel issues van toen nu nog steeds spelen: gays in het leger, abortus, China, gun control, de slechte staat van het onderwijs en de dreiging van right-wing activisten.

De niet lang geleden aangetreden president is een Democraat en moet opboksen tegen Republikeinse tegenstand. Hij moet voortdurend rekening houden met de polls (hoe is het gesteld met mijn populariteitscijfer?) en steeds politieke afwegingen maken waarbij ethiek en idealen nogal eens in de verdrukking komen.

Zijn staf draagt hem op handen, is uiterst loyaal en heeft nauwelijks een sociaal leven.

Een paar dingen zijn anders: twintig jaar geleden was er nog samenwerking mogelijk tussen Republikeinen en Democraten, er kon nog weleens een meerderheid worden gevonden met stemmen van “over the isle”. Het kon nog gebeuren dat men tegen een morele grens aanliep en openlijk liegen was not done. De persvoorlichter probeerde de journalisten zo goed mogelijk van informatie te voorzien en dringt er in de serie voortdurend op aan dat ze compleet geïnformeerd wordt zodat ze haar werk goed kan doen.

Maar politiek blijft politiek: zorg dat je gekozen wordt en dat je aan de macht blijft. Bijna alle middelen zijn geoorloofd.

De serie heeft ook veel aandacht voor de persoonlijke perikelen van de West Wing-bewoners en dat maakt hem aantrekkelijk: een goede soap is nooit weg.

Als je naar deze serie kijkt en ook de kranten leest word je natuurlijk ook weer met de neus op de actuele situatie gedrukt. De democratie staat in de VS onder grote druk en de kans bestaat dat Trump weer aan de macht komt.

De rillingen lopen over mijn rug.
Als we straks de serie helemaal bekeken hebben (7 seizoenen!) is wellicht het moment aangebroken dit land verder helemaal de rug toe te keren. Uit zelfbescherming.

 

West Wing de serie:             8 ½