Alweer een theoreticus die het beter weet

In de Volkskrant van eergisteren stond een goede brief van een leerkracht die haar vraagtekens plaatst bij de zegeningen van het Passend Onderwijs.
Er wordt nu luid geklaagd dat scholen niet voldoende werk maken van dit niet lang geleden ingevoerde gedrocht en dat teveel kinderen thuis zitten.

Vandaag stond hierop een reactie van Marc Beek uit Harderwijk. Met stijgende verbazing las ik zijn brief.

Ik word weer heel boos als ik zo’n reactie lees. Hoe komt het toch dat er steeds weer mensen zijn die zelf geen onderwijs geven, maar wel denken dat ze praktijkmensen de les kunnen lezen?

Je gelooft het niet, maar Beek is publieksvoorlichter. Als bovenstaande brief  een proeve is van zijn bekwaamheid kan je hem beter niet in dienst nemen.
Ik zal geen goedkope grapjes maken, maar hij hij heeft een filmpje op Youtube gezet waarin hij uitvoerig ingaat op de problemen van het ouderschap. Zijn dochtertje komt in beeld, maar hij heeft het uitsluitend over zichzelf….

Ik stuurde deze reactie naar de Volkskrant, de kans is klein dat hij geplaatst wordt (ze moeten elke dag een keus maken uit heel veel brieven).

Wat Marc beter weet

Zelden zo’n kulreactie gezien op een serieus bericht uit de praktijk. Marc Beek (zelf geen onderwijsman) laat zien waarom onderwijzeres Maria Rademaker ongelijk heeft.

Zij vertelt dat Passend Onderwijs een platte bezuiniging is waarvan de kinderen de rekening krijgen gepresenteerd. Leraren zijn erg veel extra tijd kwijt aan de begeleiding van kinderen die vroeger een plek kregen in het Speciaal Onderwijs. De andere kinderen in de klas komen te kort.

Beek weet het beter. “Wat ze vergeet”, zegt hij paternalistisch, “is dat scholen extra geld hebben gekregen, maar dat dat geld niet altijd in de klas waar de behoefte leeft wordt ingezet”.

Rademaker vergeet dat helemaal niet, het is juist haar voornaamste punt. Wat na de bezuinigingen overbleef is grotendeels naar de samenwerkingsverbanden gegaan, die voornamelijk goed voor zichzelf hebben gezorgd.

“Ze vergeet ook dat deels in de sociale behoefte kan worden voorzien door de zorgverlener en de ouders van het betreffende kind te betrekken bij het onderwijs”. Overleg met deze partijen is nu juist waar zo verschrikkelijk veel tijd in gaat zitten, Beek!

Het belerende betoog gaat verder: de onderwijzeres vergeet ook nog dat het voldoen aan de behoeften van zorgkinderen alle kinderen ten goede komt.

Hoe stelt Beek zich dat voor? Hoe profiteren de kinderen in de klas ervan als de juf instructie probeert te geven met een kind op schoot dat alleen daar stil is en waar twee andere kinderen voortdurend ieders aandacht opeisen omdat ze geen tel op hun stoel kunnen blijven zitten?
Wat verbetert aan hun onderwijs als de juf elke middag tot zes uur bezig is formulieren in te vullen, verslagen te maken en gesprekken te voeren?

Ook “de inzet van assistentie in de klas” is fijn voor alle kinderen. Welke assistentie? Er is sprake van minder mensen voor de klas, niet meer!

De brief sluit af met een prachtig staaltje wensdenken: “Alle kinderen hebben immers behoefte aan maatwerk, daar hoef je geen speciale behoefte voor te hebben. In de inclusieve samenleving is er respect en ruimte voor verschillende krachten en kwetsbaarheden”.

Waar vind ik die inclusieve samenleving? Hij bedoelt toch niet de onze?

Beek weet niet alleen haarfijn uit te leggen hoe de praktijk werkelijk in elkaar zit, hij is ook helderziend: uit Rademaker’s brief kan hij opmaken dat ze een burn-out heeft gekregen. Gelukkig komt ze niet aan de kant te staan, maar kan ze rekenen op een aangepaste plek in Beek’s inclusieve samenleving.

Wat zal ze blij zijn!

Martin Minnema