The Bridge seizoen 3
Als je het eerste en tweede seizoen van een serie gezien hebt, is de kans groot dat je het derde ook wilt zien.
We vonden de eerste twee seizoenen nog wel leuk, maar de laatste serie valt erg tegen.
Ik kan me voorstellen dat het voor een scenarioschrijver een hele opgave is om de plot over tien afleveringen (van een uur!) uit te smeren en ook de informatieverschaffing te doseren. Het is natuurlijk niet gewenst dat we in de derde aflevering al weten wie het gedaan heeft.
De klassieke opzet van een whodunnit (dat deed Agatha Christie al) is dus: de lezer (kijker) veelvuldig op het verkeerde been zetten en pas in de laatste minuut laten uitkomen dat de minst voor de hand liggende persoon de dader is.
In dit seizoen is dit heel vermoeiend, de politie tast voortdurend in het duister en de ene bizarre moord volgt de andere op. Dit alles speelt zich af in het verder toch behoorlijk vreedzame Zweden en Denemarken, verbazingwekkend genoeg blijft de inzet beperkt tot een team van vier politiemensen. Ze vinden daar in Scandinavië blijkbaar dat het vangen van seriemoordenaars niet zo’n hoge prioriteit heeft.
Ik heb inmiddels al heel wat opgestoken van de tientallen politiefilms die ik heb gezien en weet dus dat op forensisch gebied ongelooflijk veel mogelijk is. Je hoeft als schurk maar een haartje of een druppeltje onduidelijke vloeistof achter te laten op de crimescene en je hangt al. Die meisjes en jongen in hun witte pakken, die voortdurend lopen te fotograferen, weten je uiteindelijk altijd te vinden.
In the Bridge 3 is elke moord zo ingewikkeld in scene gezet dat er een overmaat aan aanwijzingen te vinden moet zijn, maar die spelen geen enkele rol in het onderzoek.
Het was een originele vondst dat de hoofdpersoon een vrouw is met Asperger. Je kunt je afvragen hoe het mogelijk is dat iemand die zo contactgestoord is een baan kan krijgen als rechercheur, het levert natuurlijk wel vermakelijke televisie op. Aflevering na aflevering kijken naar het vertrokken gezicht van actrice Sofia Helin, die heeft besloten dat het autistische element het best vertolkt kan worden door een continu vastgehouden stuurse blik, is echter teveel gevraagd van de kijker.
Jammer genoeg is haar sympathieke Deense counterpart uit de serie geschreven omdat deze een verschil van mening had met de scenarioschrijver.
Een serie als deze heeft een indrukwekkende lengte: 10 uur. Anders dan in een speelfilm, die meestal niet langer duurt dan 1 ½ uur, kunnen er dus makkelijk enkele verhaallijnen naast elkaar opgevoerd worden, en is er ook voldoende ruimte om kwesties goed uit te diepen.
Hiervan is nauwelijks sprake: de lijntjes zijn dun en blijven aan de oppervlakte, één wordt zelfs niet afgeknoopt.
Er was een tijd dat alles wat uit het Noorden kwam hoge kwaliteit had. Je kon blind elke Zweedse, Noorse of Deense serie kopen.
Van nu af aan moeten we dus toch wat beter opletten. Ik geef the Bridge 3 een vijf (op een schaal van tien).
De trailer is hier te zien.