Mudlarking

Ruim een jaar geleden schreef ik dit blog over mijn avonturen met de metaaldetector.
Ik schreef hoe leuk het me leek een vitrine te vullen met gevonden oude spulletjes.
Het liep allemaal wat anders, in mijn uitstalkast staan nu ook mooie voorwerpen, maar de meeste heb ik in de winkel gevonden.

 

 

 

Ik werd herinnerd aan mijn metaaldetectordagen door dit artikel in de Volkskrant van 8 juli:

Ik herinnerde me dat ik vroeger als kind in Amsterdam ook vaak stuitte op witte pijpensteeltjes. Ik vermoed dat ik ze aantrof in opgespoten grond. Waarschijnlijk wist ik toen niet dat het hier ging om eeuwenoude voorwerpen.
Het artikel spreekt ook over Dickens: in Great Expectations moeten de arme jongetjes in de modder zoeken naar spijkers of andere waardevolle voorwerpen. Prachtig boek.

En toen stuitte ik op Youtubefilmpjes waarin mudlarkers ons uitgebreid met hun hobby laten meegenieten.
Een van de meest enthousiaste posters is Nicola White, een Engelse dame met een fantastisch posh accent, waarvan we alleen de handen zien die een schoffel hanteren waarmee allerlei vondsten aan het licht worden gebracht. Ze  veegt ze af, spoelt ze soms nog even af in het modderige Thames-water en geeft commentaar.

I do love those intricate pieces of metal that once obviously had some form of very important use.

Ze heeft een geweldig oog voor detail, ik denk dat een gewoon persoon overal overheen kijkt.
Ze filmt met haar linkerhand, zorgt dat de gevonden voorwerpen goed in beeld komen en manipuleert hiertoe de objecten met haar rechterhand.
Vaak weet ze helemaal niet wat ze gevonden heeft, maar geeft toch interessante informatie. Zo kan ze meestal het kaliber noemen van gevonden munitie en weet ze veel van pijpenstelen en aardewerk. Soms verschijnt het resultaat van haar research in beeld, dat heeft ze later toegevoegd.

How can you not pick it up?

Ze heeft ook een site (www.tidelineart.com), maar mijn computer noemt dit een onveilige site…..

A very nice find indeed!

Ze zit op internet, dus ze heeft inmiddels ook al bewonderaars:

I’m making this comment in a completely above board and non-stalker way. Apart from being obviously brilliant and well-spoken, am I the only red-blooded male that thinks Nicola is, you know, kind of hot? Trowel and all. Just sayin’….

(Ik kan hier heel goed inkomen. Zo ben ik een geheime bewonderaar van Suzanne Lambooy van Tussen Kunst en Kitch. Zij weet ook zoveel van haar onderwerp en dan die stem van haar…)

Wat vindt Nicola nu eigenlijk?

Uit de filmpjes komt naar voren dat de oevers van de Thames werkelijk bezaaid zijn met rommel: stenen, dode vissen, stukken hout, maar ook heel veel gebruiksvoorwerpen. Sommige zijn duidelijk van deze tijd (ze vindt zelfs mobiele telefoons), maar er is ook veel uit de Victoriaanse eeuw of zelfs nog van daarvoor.

In de filmpjes die ik tot nu toe zag vond ze vooral knopen en figuurtjes gemaakt van lood: soldaatjes en dieren. Ze vindt ook religieuze offergaven (vaak Hindoe), maar die laat ze liggen uit respect voor degenen die hun doden op deze manier wilden eren.
Ze heeft veel geduld, kan dus heel goed kijken en vindt alles interessant.

Het scheelde niet veel of ik had een troffeltje gekocht en was in het vliegtuig naar Londen gesprongen. Ik wilde ook een mudlark worden! Naar huis komen met een geweldige hoeveelheid unieke voorwerpen, alle Kuifjes uit mijn vitrine gooien en mijn gasten met stomheid slaan.
Toen sloeg mijn realiteitszin toe: ik zou waarschijnlijk alle interessante voorwerpjes over het hoofd zien, overvallen worden door het opkomend getij, gearresteerd worden door de Engelse politie en binnen no time zoveel last van mijn rug krijgen dat bukken verder onmogelijk zou zijn.

Ik blijf, denk ik, dus maar thuis en kijk naar de filmpjes. Heel misschien bestel ik bij Amazon een mooi boek.

 

Ook helemaal rustig worden en anderen het werk laten doen? Kijk hier.