Ik heb al vroeg een moeizame relatie met het gesprek in al zijn verschijningsvormen ontwikkeld.
In de zuivere vorm is het een van de mooiste communicatiemiddelen die we hebben, maar een gesprek voldoet lang niet altijd aan basale voorwaarden.
Heb je weleens stilgestaan wat het betekent als je vertelt dat je een goed gesprek met iemand hebt gehad? Is het niet heel vaak zo dat jij vooral aan het woord bent geweest, de ander vooral heeft geluisterd en er dus eigenlijk sprake is van een fijne monoloog?
Leven je ouders nog? Nou, mijn moeder is net overleden.
Je hebt ook vast weleens het omgekeerde meegemaakt: je wilt vertellen over je vakantieplannen, maar al snel luister je alleen nog naar die van een ander. Het kan nog erger: iemand informeert naar iets en geeft je amper de kans te antwoorden, als snel begint hij zelf oeverloos uit te weiden over het onderwerp.
Gezellig kletsen
Borrels en recepties zijn aan mij niet besteed. Ik kijk met verbazing en enige jaloezie hoe mensen moeiteloos gesprekken gaande houden met wisselende toehoorders en over alle mogelijke onderwerpen. Ze schakelen moeiteloos en hebben er kennelijk geen enkele last van als het gesprek alle kanten opgaat.
Het gebeurt me weleens dat ik me in een groepje bevind waarin opeens een interessant punt wordt aangesneden. Ik maak mij op anderen deelgenoot te maken van mijn originele opvattingen op dit terrein, maar voor ik er erg in heb zijn we alweer drie onderwerpen verder.
Als je niet praat doet een ander het wel
Ik luister dus relatief veel, maar dat heeft ook zijn nadelen. Vacuüm moet worden opgevuld, dus velen beschouwen het feit dat jij niet zoveel bijdraagt als een legitimatie om zelf voortdurend aan het woord te zijn. Dat ik hun die kans geef geeft hen de indruk dat hun betoog wel buitengewoon interessant moet zijn en vaak doen ze er nog een schepje bovenop. Ik ken iemand die steeds ongeloofwaardiger verhalen over zichzelf vertelt en laatst dacht iemand dat een anekdote over een spelshow van veertig jaar geleden tot het toppunt van amusement behoorde.
Het ijs moet gebroken.
Is het je weleens opgevallen wat mensen elkaar vertellen als ze elkaar nog niet zo goed kennen? Ze snijden uitsluitend strikt veilige onderwerpen aan waar ze al vele keren eerder over hebben verteld. Als hun partner ook aanwezig is zit die altijd blij te knikken (of vult aan), want die heeft het verhaal natuurlijk al honderd keer gehoord.
Catering
Ik houd me op gezellige bijeenkomsten dus meestal een beetje gedeisd en heb er geen enkel probleem mee voor de hapjes en drankjes te zorgen. Indien nodig creëer ik mijn eigen geschikte momenten, zoals met een klein gezelschap rond de tafel na een lekker maal. Voor mij is dat de ideale setting voor een goed gesprek.
Had ik maar een hond.
Als je een hond hebt zal een gesprek met een andere hondenbezitter nooit een probleem vormen: jij vertelt alles over jouw trouwe viervoeter en de ander maakt je deelgenoot van al de schattige eigenschappen van zijn schijtbeest.
Maar dan de Britten
Jaren geleden bracht ik een bezoek aan de Engelse ambassade, die in een prachtig Haags pand gevestigd is. We werden bij de deur welkom geheten door de echtgenote van de ambassadeur, een heuse Lady. Za nam mijn hand, vroeg me waar ik woonde en liet na mijn antwoord weten dat iedereen daar zo’n prachtige tuin heeft. Met een: “Do tell me about your garden” richtte ze haar blik alweer op de volgende gast.
In de grote tuin werden lekkere drankjes geschonken en hier kreeg niemand de kans een beetje zielig in zijn eentje te staan. Ervaren ambassademedewerkers pikten je er zo uit, begonnen een levendig gesprek en koppelden je ongemerkt aan een groepje.
Het was een gedenkwaardige middag. De Engelsen zijn ongelooflijk stom bezig met de Brexit, maar als het gaat over beleefde conversatie en goede omgangsvormen kunnen we nog heel wat van hen leren.
Kommer
Ha Martin, jij bent onze ideale gast. Wij praten en jij zorgt voor de hapjes en de drankjes. Of we gaan het over bridgen hebben, ik ga me er toch weer in verdiepen als ik tijd heb.