De Tong Tong fair

De afgelopen jaren breng ik in mei/juni altijd een bezoek aan de Tong Tong fair op het Malieveld in Den Haag.

Ik geniet van de geur, de geluiden, het lekkere eten en de fijne sfeer. Soms ga ik samen met mijn vriend Hans, die op de boot naar Nederland is geboren en dus Indisch is, dit keer was ik er met mijn familie. We houden van Den Haag, de weduwe van Indië.

In 1959 was er een groepje Indische Nederlanders dat de Indische cultuur zo mooi, inspirerend en belangrijk vond, dat het een evenement ging organiseren om dat te laten zien. Meer dan een halve eeuw later vinden en doen we dat nog steeds: welkom op de Tong Tong Fair, waar Oost en West elkaar ontmoeten in een sfeer van vrijheid, vriendschap en inspiratie.

De Fair heette vroeger de Pasar Malam Besar, wat ik een veel mooiere benaming vind.
De naam is aangepast omdat de Pasar Malam teveel de geest ademde van het oude koloniale Indië. De organisatoren wilden hiervan af, ze willen liever het beeld uitstralen van een zelfbewust, Aziatisch evenement.

Er is veel veranderd de laatste jaren. Ik herinner me dat er vroeger veel meer Indiëgangers rondliepen, je werd hoffelijk bejegend (Selamet Datang, Prima Kassi Banjang), en er hing zo’n heerlijk heimweesfeertje.

Nu zijn er veel meer jonge mensen, die veel geld verdienen in de periode dat de Tong Tong gehouden wordt. Het is big business geworden.

Bij de ingang werd me gevraagd of ik mee wilde doen aan een onderzoekje. De mevrouw die de vragen stelde maakte gebruik van een tablet, je kon kiezen uit voorgeprogrammeerde antwoorden. Een van de vragen was: “Bent u Indisch?” Tot mijn teleurstelling hoefde ik deze vraag niet te beantwoorden, de mevrouw tikte direct het negatieve antwoord aan.
Ze kon niet weten dat ik waarschijnlijk in mijn vorige leven een jongetje van de dessa geweest ben. Uit niets anders valt mijn liefde voor Indonesië (eigenlijk: Indië) te verklaren. Ik lees er veel over (vooral geschiedenis) en houd erg van Indisch eten. Mijn enige band met de gordel van smaragd bestaat uit de omstandigheid dat mijn vader zich uit liefdesverdriet ooit aanmeldde voor de politionele acties (hij trok zijn aanmelding overigens kort daarop weer in). Ik ben zelfs nog nooit in Indonesië geweest.

De fair vindt plaats in een aantal geschakelde enorme tenten. Binnen dringt nauwelijks zonlicht door, het is vaak heel erg warm (dat helpt als je graag in tropische stemming komt).
Je hoort meteen gamelanmuziek en je ruikt de geuren van Indië, (voornamelijk de lucht van de Doerian, een stinkende vrucht die wel lekker smaakt).

 

Binnenin zijn talloze kraampjes en geïmproviseerde restaurantjes.

Jammer genoeg was Tante Lien (Wieteke van Dort) er niet. Ik had graag naar haar mooie Indische liedjes geluisterd.

Ik drink natuurlijk tjendol en eet gebakken pisang.

Later op de middag nemen we plaats op een wankel plastic tuinstoeltje en eten we een lekker maaltje rijst.

Dan hebben we het weer gehad voor een jaar, we keren tevreden terug met onze aankopen in plastic tasjes (die nog volop gratis werden uitgedeeld).

Pasar Malang Besar:   9
Tong Tongfair:              8
Gehaaide jonge verkoper (die me heeft afgezet): 3