Avenue of Mysteries is de veertiende roman van John Irving.
De hoofdpersoon, Juan Diego groeide op op een vuilnisbelt en bracht het tot beroemd schrijver. Irving vertelt over zijn leven en dat van de mensen om hem heen.
Bekende thema’s komen weer aan de orde: family-life, (met zoals gewoonlijk wat buitenissige familieleden), het circus en wonderlijke gebeurtenissen.
Irving heeft een massieve vorm van schijven: het verhaal is goed te volgen, maar hij herhaalt veel, maakt vaak gebruik van cursivering (om de belangrijkheid van het woord te tonen), en mensen roepen vaak. In het Engels gebruikt hij hiervoor natuurlijk het werkwoord to cry, dat ook de betekenis heeft van huilen. Jammer genoeg kies ik bij het lezen vaak onbewust voor de laatste betekenis, waardoor het lijkt of mensen voortduren huilend dingen zeggen (“Please, not when the boy is right here”, Señor Eduardo cried.)
Het is bekend van Irving dat hij zich altijd voortreffelijk documenteert. Aan elke roman gaan maanden research vooraf. Hij heeft uiteraard dan ook een voortreffelijk overzicht van de gebeurtenissen in zijn roman, maar dat hebben zijn lezers minder.
Veel belangrijke elementen worden keer op keer aangekondigd, of benoemd (expliciet of impliciet), maar je moet vaak heel lang wachten voor ze ook werkelijk beschreven worden.
Dit vraagt nogal wat van de lezer. Het zusje van de hoofdpersoon sterft, dat weten we al heel snel, maar we moeten nog bijna tot bladzijde 400 wachten voor we werkelijk weten wat er gebeurde. In het verhaal is de hoofdpersoon al een oude man, terwijl Luna stierf toen hij dertien was.
Een ervaren schrijver als Irving kent natuurlijk als geen ander de waarde van het adagium “show, don’t tell”.
Er gebeuren veel verdrietige dingen, maar we leren de gevoelens van de hoofdpersonen uitsluitend indirect kennen. Juan Diego krijgt verschrikkelijke dingen te verwerken, maar Irving zegt nergens dat hij verdrietig was, of wanhopig. We kunnen het een en ander opmaken uit zijn gedrag, of we horen het van de mensen om hem heen. We moeten natuurlijk ook ons eigen voorstellingsvermogen inzetten.
Irving wordt oud, het is waarschijnlijk geen toeval dat zijn protagonist voortdurend bezig is met bètablokkers en Viagra. Het is even wennen…
Nu ik het boek uitheb vind ik het mooier dan toen ik het aan het lezen was. De compositie is nu dan ook pas werkelijk compleet. De besprekingen in lezersfora zijn over het algemeen niet heel positief.
Avenue of Mysteries haalt het niet bij sommige van Irving’s andere romans (The Ciderhouse Rules, a Prayer for Owen Meany!) maar is toch een fijn boek.
Ik blijf hem natuurlijk lezen.
Zijn bibliografie:
- Setting Free the Bears (1968)
- The Water-Method Man (1972)
- The 158-Pound Marriage (1974)
- The World According to Garp (1978)
- The Hotel New Hampshire (1981)
- The Cider House Rules (1985)
- A Prayer for Owen Meany (1989)
- A Son of the Circus (1994)
- The Imaginary Girlfriend (non-fiction, 1995)
- Trying to Save Piggy Sneed (collection, 1996)
- A Widow for One Year (1998)
- My Movie Business (non-fiction, 1999)
- The Cider House Rules: A Screenplay (1999)
- The Fourth Hand( 2001)
- A Sound Like Someone Trying Not to Make a Sound (2004)
- Until I Find You (2005)
- Last Night in Twisted River (2009)
- In One Person (2012)
- Avenue of Mysteries (2015)[25]
Ik heb eens een lezing van Irving bijgewoond, hij heeft toen mijn exemplaar van The World According to Garp gesigneerd. Ik ben er best trots op dat ik dit boek in mijn boekenkast heb staan.