Als ik goed ben ingelicht schrijft Guus Luijters niet meer in het Parool.
Ik las een tijdlang zijn prachtige stukjes, mijn zus stuurde mij trouw elke keer de link naar de oogst van de afgelopen maand.
Ik schreef er ook over en kreeg daar zelfs een reactie van Luijters zelf op. Hij vond mijn stukje leuk maar was er niet tevreden over dat ik hem een epigoon van Carmiggelt had genoemd.
Gelukkig is Luijters niet helemaal verdwenen: hij publiceert nog in Argus, een prettig oudemannenblad dat volgeschreven wordt door gepensioneerde journalisten. Argus verschijnt eens in de twee weken.
Luijters (ik moet steeds oppassen dat ik niet Guus Kuijer schrijf, want dat is zijn broer) heeft de titel Klein Geluk gehandhaafd en blijft schrijven over zijn geliefde Amsterdam.
In zijn laatste bijdrage schrijft hij over een ober die steeds flesjes laat omvallen. Hij wil zijn vriend aanstoten om hem opmerkzaam te maken op de klunzige medewerker maar stoot daarbij zijn eigen biertje om.
Om de een of andere reden deden de gebeurtenissen me denken aan de keer dat een ober van het strandpaviljoen de bestellingen volstrekt willekeurig over het terras verdeelde, voor mijn geliefde aanleiding hem een fooi van een geeltje te geven. Het leven is vol verrassingen.
Hier had ik weer een associatie bij: we zaten op het terras van een strandtent bij Hoorn (Terschelling). Hier zette de ober met veel aplomb de drankjes neer voor alle klanten die rond de tafel zaten en benoemde ze enthousiast (“een appelsap én een witbier én een jus d’orange”) maar maakte zich er niet druk om wie wat besteld had.
De klanten begonnen prompt half geamuseerd, half geïrriteerd die verfrissingen uit te ruilen, maar de ober was al weg en informeerde goedgeluimd aan een ander tafeltje naar wat de mensen wilden drinken.
Zouden Luijters en ik dezelfde ober hebben getroffen? Heeft die in de tussentijd zijn leven een klein beetje gebeterd door niet meer het hele terras in verwarring te brengen maar zich te beperken tot één tafel?