Generatiedingetje

Toen ik in militaire dienst zat was Rainbow Train gekomen om voor ons op te treden.
Het moet een lastige opgave geweest zijn, honderden hitsige huzaren die gewend waren in de bioscoop bij de eerste de beste jurk die in beeld verscheen heel hard “pijpen” te roepen.

De meiden stonden gelukkig op een podium waar je niet gemakkelijk op kon klimmen.

Ik stond vlakbij een van de boxen en liet alles goed op me inwerken. Ik was vooral gefascineerd door de blonde krullebol die een leuk dansje uitvoerde terwijl ze hartstochtelijk “Come to the station to meet sensation”  en “This is heaven on earth” zong.

Op youtube vond ik dit filmpje. De zangeressen hebben hier een soort outfit aan zoals prostituees in het Wilde Westen die plachten te dragen. Ik kan me niet herinneren dat ze op de legerplaats ook zo uitgedost waren. Waarschijnlijk vond men het toen beter van niet.

Het heeft even geduurd voor ik opnieuw een popconcert bezocht. Veertig jaar.

Van een vriendin kregen we kaartjes voor First Aid Kit, een fantastisch Zweeds duo waarover ik eerder schreef. Ze traden op in Paradiso, waar ik ontelbare keren langsgefietst ben maar nog nooit binnen was geweest.

Ik had me voorgesteld dat ik een van de stoelen op de eerste rij zou bemachtigen, om vanuit die comfortabele positie te genieten van het melodieuze lieflijke stemgeluid van Clara en Johanna Söderberg.

Het liep een beetje anders. Toen we de poptempel betraden bleken er geen stoelen te zijn. Op de galerijen stonden wat banken, maar die waren al lang bezet.

Ik was niet blij met de gedachte dat ik enkele uren zou moeten staan, mijn constitutie is meer geschikt voor een zittende positie in een leunstoel.

Ik zocht de zijkant van de zaal op, het leek mij volstrekt niet aantrekkelijk van alle kanten door warme lijven omringd te worden. Ze zouden misschien zelfs gaan raven en dan zou ik de uitgang niet makkelijk kunnen bereiken. Ik dacht het hier wel uit te kunnen houden, want het was er rustig.

Het voorprogramma werd verzorgd door een Californische zanger die Van Williams heette. Hij vertelde dat zijn voornaam weliswaar Nederlands klonk, maar niets met ons land te maken had. Hij heette zo omdat zijn ouders hippies waren die met een busje door Amerika trokken. Daarin was hij verwekt, zijn ouders vonden Van dus een toepasselijke naam.

Hij werd geassisteerd door een drummer die onwaarschijnlijk hard zat te trommelen en een bassist die zich af en toe voorover boog naar de microfoon om ook even mee te gillen. Hij trok zijn hoofd steeds met een schokkende beweging terug, het leek alsof de microfoon magnetische aantrekkingskracht op zijn lippen uitoefende maar hem af en toe plotseling  losliet.

Toen hij klaar was werd het podium in gereedheid gebracht voor de hoofdact. Dat duurde even en intussen vulde de zaal zich. Mijn plekje aan de zijkant was niet zo rustig meer, er posteerden zich steeds meer jonge mensen in mijn nabijheid.

Ik moest denken aan de Bataclan en keek waar de groene bordjes met Uitgang hingen. Het waren er maar twee en tussen de deuren en mij was inmiddels een niet te doordringen kluwen mensen ontstaan die elkaar vrolijk in de oren stond te schreeuwen.

Ik concentreerde mijn aandacht maar op het podium. Ik zag verschillende instrumenten opgesteld staan, heel veel boxen en een indrukwekkend lichtorgel. Er stonden ook tien zwarte beelden van een meter hoog, ze leken wel van zwart steen gemaakt. Ik vroeg me af of het hier misschien om Zweedse volkskunst ging.

Toen de First Aid Kit eindelijk het podium betrad bleek dat wat ik voor stenen beelden had aangezien in werkelijkheid laserkanonnen waren. Ze begonnen te draaien en te kantelen en produceerden alle mogelijke lichteffecten.

De muziek begon en mijn trommelvliezen probeerden zich aan de vele decibels aan te passen. Dat is de rest van de avond niet gelukt, ik had er spijt van dat ik geen oordopjes gekocht had. In de hal hing een automaat waaruit ik ze had kunnen betrekken.

Het aantal posities waarin ik mijn moede lijf kon brengen om kramp, pijnlijke voeten en een zere rug tegen te gaan was beperkt omdat ik de omstanders geen letsel wilde toebrengen.
Mijn “personal bubble” was hier minimaal.

Na het laatste nummer moest ik een plas, maar ik heb nog twintig minuten moeten wachten voor ik de zaal uit kon. Ik vroeg me af hoe het af zou lopen als er brand uitbrak.
Het duurde ook nog een tijdje voor ik mijn jas weer terug had, maar toen kon ik gelukkig naar buiten. Wat was dat fijn.

De muziek

Genoeg oudemannengezeur. Hoe was de muziek?

Het was een geweldige belevenis First Aid Kit in levenden lijve te mogen aanschouwen.
Ik kende ze alleen van hun cd’s, waarop hun stemmen prachtig harmoniëren.

In een popzaal gelden aparte regels. De muziek moet dermate luid zijn, dat een gewoon gesprek voeren absoluut onmogelijk is. Het geluid moet lijfelijk ervaren worden.

De zangeressen leverden een geweldige prestatie: ze zongen onafgebroken de longen uit hun lijf, maar deden dat loepzuiver.

De begeleidende band speelde drums, steelguitar, toetsen en trombone. Vooral dat laatste instrument was mooi.

First Aid Kit speelde het complete repertoire, drie cd’s, en gaf nog een toegift.

Ik ben een boeiende ervaring rijker, maar ben van plan in de toekomst vooral vanuit mijn comfortabele leunstoel van muziek te genieten. Mijn oren zullen me dankbaar zijn.

First Aid Kit               8

Paradiso                     150 dB

 

Voor wie nog even een filmpje wil zien.