Terschelling bijgehouden I

Bom

We zitten voor onze caravan, een wonderlijk fluitend geluid trekt de aandacht. Twee campinggasten doen een spel: ze werpen elkaar een voorwerp toe, dat gevangen moet worden. Tijdens de vlucht maakt dit ding een raar fluitend geluid.
Ik ontdek dat het plastic speelgoed in de vorm van een vliegtuigbom is. Het geluid is een imitatie van wat je hoort als een echte bom uit het vliegtuig valt.

Op internet blijkt dat het hier gaat om een werpraket die je voor 1,99 kunt kopen.

Hebben de bedenkers van dit leuke speelgoed zo weinig verstand van zaken dat ze er een verkeerde naam aan geven (een bom is heel wat anders dan een raket)? Of proberen ze te verdoezelen dat het hier om uiterst smakeloos speeltuig gaat?
En hoe zit het met degene die zoiets koopt? (“Wat een grappig ding! Een leuk cadeautje voor de jarige!”)

Uitgebreide omschrijving
Buiten spelen is nog nooit zo gezellig geweest als met deze werpraket. Leuk om mee te spelen in de tuin, op het veld of strand. Gooi deze raketvormige bal zo ver mogelijk en de bal maakt een fluitend geluid tijdens zijn vlucht. De werpraket is gemaakt van foam en is veilig om mee te spelen.

Het moet voor de talloze kinderen die in oorlogsgebieden wonen, die dagelijks het risico lopen een echte bom op hun hoofd te krijgen een geweldige geruststelling zijn dat hun leeftijdgenootjes elders veilig kunnen spelen.

Het zeegat uit

We maken een vaartocht met reddingboot de Brandaris. Dit schip volgde in 1923 de Brandaris I op, die met man en muis was vergaan. Tot 1960 redde dit schip 525 schipbreukelingen. Toen werd het vervangen door een moderne, zelfrichtende boot.

De Brandaris is helemaal gerestaureerd en in de oude staat teruggebracht. De schipper vertelt ons dat schipbreukelingen zonder omhaal via een rond luik in een kleine ruimte werden gedirigeerd, waar ze de rest van de reis in moesten blijven. Er was wat water en wat scheepsbeschuit, er is inmiddels ook een toilet, ik weet niet hoe lang dat er al in zit. Ik probeer me er een voorstelling van te maken hoe dat geweest moet zijn: bang, nat en met vele lotgenoten op elkaar gepakt, terwijl de boot stampte en schudde. Misschien waren er wel een paar zeeziek.
Maar ja, je mocht niet klagen: het vege lijf was gered….

Ik zie een boot varen waarmee hoogstwaarschijnlijk gevist wordt en stel een geïnteresseerde vraag: “Waar vist dat schip op?” Het is de bedoeling dat de schipper hieruit kan opmaken dat zijn passagiers niet allemaal domme landrotten zijn. Ik zou op elk antwoord wijs hebben geknikt, hiermee maskerend dat ik de ene vis niet van de andere weet te onderscheiden. Ik ken alleen de visstick en het lekkerbekje.
Het antwoord is Terschellings ontnuchterend: “Op alles wat in het net komt”.

Ik mag een tijdje sturen. Uit de tijd dat men mij probeerde te leren zeilen weet ik nog dat je de helmstok naar rechts moest bewegen als je wilde dat de boot naar links ging en omgekeerd. De Brandaris heeft echter een stuurwiel en dat werkt net als bij een auto. Het duurde even voor ik dat door had, het scheelde niet veel of we hadden de kust van Terschelling ineens aan stuurboord in plaats van bakboord gehad.
Ik probeer uit alle macht precies op de boei aan te varen die mij is aangewezen en richt de punt van de boeg die kant op. Maar de boot wil steeds een andere kant op en als ik corrigeer schiet de boeg weer veel te ver door.
De andere opvarenden hebben niks door en denken dat ik een ervaren zeebonk ben.
Ik ben blij dat ik in het zicht van de haven het roer weer over kan dragen aan de schipper, want aanmeren lijkt me helemaal een onmogelijke opgave gezien het feit dat er op boten, zoals bekend, geen rem zit…

 

 

 

10 million bicycles

We kochten onze mooie nieuwe e-bikes bij Fietsenwinkel.nl, via internet dus.
Mijn voornemen was wel degelijk geweest ze bij een lokale fietsenboer te kopen, want ik vind het altijd prettig naar de plek van aankoop terug te kunnen keren als iets niet in orde is. Met internet is het altijd afwachten hoe men na de transactie verder met jou als klant omgaat.
Maar de communicatie met onze plaatselijke fietsenmaker via email verliep moeizaam ( hij kan waarschijnlijk beter bandenplakken dan email beantwoorden) en het prijsverschil was wel erg groot: 500 euro.

Je krijgt een heel aardige verkoopster aan de lijn die je enthousiast te woord staat en alles voor je regelt. Ze borrelt over van enthousiasme.
Als het geld eenmaal overgemaakt is verloopt het contact wat moeizamer: de beloofde levertijd wordt niet helemaal gehaald en het blijkt heel moeilijk mijn naam correct vermeld te krijgen in het computersysteem. (Ik kreeg vandaag nog een enthousiaste mail gericht aan de heer Albert).
De fietsen worden dan toch geleverd, al is dat om kwart over vijf (in plaats van tussen 11 en 2). De bezorger (die de fietsen “rijklaar” moet afleveren) blijkt weinig met fietsen op te hebben. Hij draait de pedalen erop en trekt het stuur om en scheurt dan weg, na een foto van mij met de fietsen gemaakt te hebben. De foto is vast niet bedoeld voor Instagram, maar zal eerder hard bewijs zijn in geval ik zou willen aanvoeren de fietsen in het geheel niet ontvangen te hebben. (Zijn er zulke mensen? Kennelijk wel.)

Na enkele kilometers blijkt er bij beide fietsen een bobbel in het achterwiel te zitten. Als ik mijn klacht verwoord bij Fietsenwinkel.nl (“Het is net of ik op een kameel zit”) krijg ik aanvankelijk als reactie dat dit mooi uitkomt, met dit warme weer.
Maar na heel wat soebatten mogen we onze fietsen wegbrengen naar een winkel die bij Fietsenwinkel.nl is aangesloten. Niet echt dichtbij, maar de haal-en breng-service die onderdeel uitmaakte van het totaalpakket dat ik tegen forse betaling aangeschaft had (om mij tegen elk risico en onheil in te dekken) zou pas over tien werkdagen kunnen plaatsvinden. En dan zouden we al hoog en breed op Terschelling zitten.
De fietsenmaker constateerde dat beide achterbanden niet goed waren en vertelde ons dat we nieuwe nodig hadden. Gelukkig viel dit onder de garantie.
Hij vertelde ons ook dat hij vaak constateerde dat nieuwe fietsen die via internet waren aangeschaft slecht werden afgeleverd. “Het zou me niet verbazen als jullie sturen niet goed vastgezet zijn”. Hij controleerde het en bleek gelijk te hebben. Hij wees er ook op dat de beschermende folie nog op de fietsen zat. “Als wij een nieuwe fiets leveren kijken we alles na en zetten alles vast”.

Vurige kolen op ons hoofd. We hadden de plaatselijke middenstand nooit mogen verloochenen.

Op onze vakantiebestemming bleef mijn stuur speling vertonen, ondanks het feit dat ik alles vastgezet had wat ik aan kon draaien. Ik had er geen zin in een smak te maken met mijn mooie nieuwe fiets, dus belde ik het hulpnummer. Men had mij verteld dat reparaties pertinent via Fietsenwinkel.nl geregeld moesten worden, omdat anders de garantie vervallen zou.
Contact vanaf Terschelling bleek een moeizame aangelegenheid. Ik stelde mij de situatie voor op het Amsterdamse hoofdkwartier: vijf telefonische medewerkers hielden zich bezig met de verkoop van nieuwe fietsen, de zesde was verantwoordelijk voor de telefoontjes met verzoeken om hulp en zat haar nagels te vijlen. Ze draaide een bandje met het toepasselijke muziekje “ten million bycicles in Bejing”, af en toe onderbroken door de vraag om nog even geduld te hebben en de mededeling dat de wachtenden de vierde waren in de wachtrij.

Toen ik na vierentwintig keer het liedje inmiddels uit mijn hoofd kende werd ik eindelijk geholpen. Ik mocht mijn fiets naar een plaatselijke fietshandel brengen. Hier verhielp men mijn probleem binnen vijf minuten.

Onze e-bikes zijn fantastisch. Het is een feest om over Terschelling te fietsen. Waar we vroeger nog wel eens klaagden over hellinkjes en wind tegen, fietsen we nu vrolijk zoemend iedereen voorbij.

Fietsenwinkel.nl                            5
Sparta e-bike                                  9
Ten million bicycles in Bejing      1

Dinges

De conversaties van 60-plussers worden vaak gekenmerkt doordat ze vastlopen. Een van de deelnemers heeft een interessant stukje informatie, maar kan jammer genoeg niet volledig zijn: er is hem het een en ander ontschoten.
“Ik heb daar een fantastisch boek over gelezen. Het speelde in Italië, of in ieder geval in een warm land. Ik las het vorig jaar in de zomer (of was het twee jaar geleden?), tijdens de vakantie. Of waren we al weer terug? De hoofdpersoon had een steeds verergerende vorm van digestie, dat heet toch zo? Je weet wel wat ik bedoel, als je geheugen steeds slechter wordt. Z’n familie had het er erg moeilijk mee. Ik kan even niet op de naam van de schrijver komen, maar het was een prachtig boek!”

Op zich is het niet zo’n probleem, het kan ook best gezellig zijn als je niet altijd even accuraat bent, maar er doet zich in menige situatie inmiddels een nieuw fenomeen voor: men grijpt naar tablet of mobieltje en gaat opzoeken wat even niet paraat was.
De opzoeker onderbreekt na vijf minuten het gesprek, dat inmiddels over iets heel anders gaat, en produceert triomfantelijk het opgedolven stukje informatie. De andere aanwezigen kijken even glazig, niet begrijpend waar de spreker het over heeft, en geven een lauw knikje: ze zijn helemaal niet meer geïnteresseerd in dit onderwerp, ze hebben het inmiddels over een geweldige acteur, je weet wel, die ook in die andere mooie oorlogsfilm speelde.
De persoon die de laatste minuten druk bezig is geweest met zijn telefoon is de draad van het gesprek volledig kwijt en moet door de anderen worden bijgepraat. De aan het internet ontworstelde informatie is al snel weer door iedereen vergeten.

Het kan ook anders

Als je bij Formerum naar strandpaviljoen de Zandezeebar gaat, zie je bij de ingang een bord waarop staat dat dit een internetloos terras is. Klanten wordt verzocht hun telefoons en tablets in de tas te laten. “Lees een mooi boek of ga een gesprek aan met je buurman”.
We hebben in het uur dat we er zaten inderdaad geen enkele gsm gezien en ik heb enkele leuke kwinkslagen uitgewisseld met mijn buurman. Fantastisch!
Jammer dat de muziek teringhard stond.

Stoelgang

Het toiletgebouw wordt gelukkig heel vaak schoongemaakt. Met ingang van dit jaar hoef je niet meer met een rol wc-papier over de camping te lopen, in elk toilet hangt nu een heel grote rol.
Het blijft natuurlijk lastig de natuur haar loop te laten nemen als links en rechts van je wildvreemden zitten die om dezelfde reden hun tent hebben verlaten.
Sommigen van hen verkeren kennelijk in de veronderstelling dat de flinterdunne muurtjes die de toiletten van elkaar scheiden geen geluid doorlaten. Het kan ook zijn dat ze er van uit gaan dat de geluiden die ze produceren behoren bij de ruimte waarin we ons allen bevinden. Of het kan ze gewoon niks kan schelen als anderen ze kunnen horen.
Om voor ons volstrekt begrijpelijke redenen maken we geen gebruik van het piepkleine toiletje waarmee onze caravan is uitgerust.  Ik hoef hierdoor dus niet zoals anderen regelmatig over de camping te lopen met de container waarin  de oogst is opgespaard.
Maar het betekent wel dat ik gebruik moet maken van het toiletgebouw en daarbij dus blootgesteld kan worden aan de daar heersende condities, die (zoals bekend) bij veel beschaafde mensen leiden tot ernstige obstipatie.
Om dit te voorkomen kies ik listig een rustig tijdstip en een hokje dat die dag nog door niemand gebruikt is. Ik neem een puzzelboekje mee en wacht rustig op de dingen die komen gaan.

Het helpt dan niet als de campingbaas uitgerekend dat moment uitzoekt om tot herstelwerkzaamheden aan het dak over te gaan. Ik hoor lawaai, en kijk door het dakraam in de ogen van de man bij wie ik daags tevoren de kosten van ons verblijf voldaan heb. Terstond ben ik geconstipeerd tot aan mijn slokdarm
Als we elkaar weer tegenkomen groeten we natuurlijk hartelijk, net alsof hij mij niet van bovenaf heeft gadegeslagen in een tamelijk ontluisterende privépose; maar ik weet wel zeker dat ik een bijdrage geleverd heb aan de sterke verhalen over malle badgasten die hij ’s winters aan zijn Terschellinger kameraden vertelt als de koude wind over het verlaten eiland giert en alle toeristen terug zijn naar hun eigen huis. Met hun eigen toilet.

Glas in lood!

In Hoorn bevindt zich het atelier van Henny Terpstra. Ze maakt glas-in-loodramen en geeft ook workshops.

Je maakt je eigen raampje: je leert hoe je glas op maat moet snijden, hoe je de stukken in het lood bevestigt en ten slotte alles afsoldeert.
Je gaat naar huis met je eigen werkstuk, een prachtig aandenken.

http://www.glasgoed.nl/Atelier_GlasGoed/welkom.html

Greet heeft het linker raampje gemaakt, ik het rechter.

Frodo leeft!

Op de hoek van het campingterrein staat een caravan met de rug naar de andere kampeerders. De bewoners ervan kijken uit over het aangrenzende maaiveld.
Hier wordt een ongeschreven campingwet overtreden. De deurzijde behoort aan de kant van het veld te zijn, je moet groeten als je langskomt (het hoeft de tweede keer niet meer) en af en toe een praatje maken. (Als je slecht bent in small talk, zoals ik, kan je altijd over de hond beginnen. Je kunt vragen hoe vaak het beest eigenlijk schijt per dag, maar dat zal niet in goede aarde vallen. Beter is het te vragen om welk merk het gaat. Het duurt altijd even voor men je begrijpt, maar dan vinden ze het heel grappig).
Je mag ook een beetje plagen (om 11 uur ’s ochtends triomfantelijk “Goedemiddag!” tegen je zeggen als je net uit bed komt) of een grappige opmerking plaatsen, bijvoorbeeld suggereren dat je buurman maar wat graag met jouw vrouw zijn tent in zou duiken. Daar moet iedereen dan hartelijk om lachen.
Niet alleen staat de caravan verkeerd, de bewoners kijken star voor zich uit als ze zich naar het toiletgebouw begeven en zijn totaal niet interactief.

We weten alles van het oudere echtpaar dat de caravan bewoont en zo flagrant de regels overtreedt. De man is gepensioneerd patholoog-anatoom, zijn vrouw heeft nooit een dag in haar leven gewerkt. Ze wonen in Aerdenhout en hebben drie kinderen, die ook arts zijn.
We hebben onze kennis opgedaan door de beschikbare informatie zorgvuldig te analyseren, te combineren en te deduceren. Uiteraard speculeren we ook.
Zo levert het feit dat de man zich graag in badjas naar het wasgebouw  begeeft en zich daar nat scheert alsmede zijn gewoonte een Sherlock-Holmes hoedje te dragen onschatbare informatie op waaruit veel is af te leiden.
We weten nog van vorig jaar dat de bejaarde lijkenvorser en zijn vrouw  in het bezit zijn van een vrolijke bruine hond, die heel parmantig stappen kan. Hij heet Frodo, is van een heel duur ras en moet wel over een lange stamboom beschikken. Zoals bekend heeft de hond geen inspraak in wie zijn baasje wordt.
De schrik sloeg ons om het hart toen wij de eerste dag het hondje niet ontwaarden. Het zou toch niet dood zijn?
Maar gelukkig duurde het niet lang voor we hem met zijn pappa en mamma over de camping zagen lopen. Frodo leeft!

(Dit is Frodo niet, maar hij lijkt er wel op).

Intelligentsia

Ik ga douchen. Ik kies van het rijtje de meest rechtse cabine. De twee hokjes naast het mijne worden in beslag genomen door het echtpaar Einstein. Als ik mijn shampoofles laat vallen schreeuwt de vrouw verschrikt: “Wat gebeurt er?” Ze lijkt zich er niet bewust van te zijn dat andere campinggasten ook gebruik kunnen maken van de faciliteiten. Haar man antwoordt paniekerig dat hij het niet weet.
Dan stopt het warme water van haar douche.  Het koude stroomt onverminderd door. Ze gilt het uit van schrik en vertelt haar echtgenoot dat het water ineens koud is. “Daar heb ik geen last van”, zegt die triomfantelijk, tot ook bij hem het warme water op is. Je krijgt maar 5 minuten voor een euro. Nu is het zijn beurt om te schreeuwen. “Ik heb me verdomme net ingezeept!” Ik werp mijn euro in de gleuf en het water begint te stromen. Weer schrikt de vrouw en roept naar haar man: “Wat doe je nou, er stroomt allemaal water naar binnen”, zich niet realiserend dat het water van rechts komt, waar haar man niet staat.
Als ik klaar ben stap ik uit mijn hokje, de deuren van de hokjes naast me zijn nog dicht. Het echtpaar is waarschijnlijk nog bezig met probleemanalyse.

Wordt vervolgd.